Baby aan boord #44: Kiki valt van de commode
Marloes is nu 10 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Deze keer komt haar ergste nachtmerrie uit: Kiki valt van de commode.
Ik zie haar nog in slow motion naar beneden tuimelen. Het lijkt heel langzaam te gaan en toch kan ik niet op tijd in beweging komen om haar op te vangen. Kiki ploft eerst neer op haar stuitje en klettert dan alsnog achterover met haar hoofd op de grond. Ze begint meteen hard te huilen. Binnen een seconde heb ik haar opgepakt. Wat nu? Ik heb ooit een EHBO-cursus gedaan, maar op dit moment schiet geen enkel actiepunt mij te binnen.
Lees ook: Baby aan boord #43: Het leed dat tandjes heet
Ik grijp mijn mobiel en bel meteen mijn man, die pas net de deur uit is. ‘Kiki is van de commode gevallen,’ roep ik overstuur. Hij blijft heel kalm en zegt dat hij meteen omdraait en eraan komt. Totdat mijn man er is probeer ik Kiki te troosten en uit te vogelen hoe het met haar gaat. Geen bloed en ze is scherp. Dat lijken me goede dingen. In mijn hoofd zie ik haar steeds weer vallen. Ik voel me verschrikkelijk. Mijn hoofd vult zich in een razend tempo met kritiek: ‘Zie je wel, je kan er helemaal niks van. Ben jij nou een moeder? Je bent eindelijk door de mand gevallen. Hoezo pakte je dan ook die speen van de grond? Je weet toch hoe beweeglijk ze is? Het is een baby, muts. Nu heeft ze pijn door jou.’ De award voor moeder van het jaar gaat wat mij betreft niet naar mij. Ik voel me een totale loedermoeder.
Als mijn man binnenkomt, is Kiki al een stuk rustiger. Hij is behoorlijk gerustgesteld als hij haar ziet en blijft mij op het hart drukken dat dit hem ook had kunnen overkomen. Geloof ik niks van, maar lief is het wel. Samen bellen we de dokter voor advies. De commode is best hoog en de klap op haar stuitje en hoofd was behoorlijk hard. De dokter zegt dat we naar de spoedeisende hulp moeten gaan. Better safe than sorry. Helemaal mee eens, dus we zetten koers richting het ziekenhuis. De ergste schrik is er bij Kiki af. Ze huilt niet meer, maar ik heb het huil-stokje inmiddels van haar overgenomen. De hele rit naar het ziekenhuis stromen de tranen over mijn wangen. Dat arme kindje. Allemaal mijn schuld. Slechtste. Moeder. Ooit.
Lees ook: Baby aan boord #42: Vagina 2.0
Een dokter komt Kiki onderzoeken. ‘Hoe heeft dit kunnen gebeuren?’ is zijn eerste vraag. Ik voelde me al rot en nu ook een verdachte crimineel. Ik vertel hoe Kiki haar speen op de grond gooide en ik drie stappen naar rechts deed om hem te pakken en dat Kiki precies op dat moment een wilde move maakte, per ongeluk omdraaide en van de commode viel. Ik kon haar niet meer opvangen. Het ging zo snel. Na een aantal tests mogen we naar huis. We moeten Kiki goed in de gaten houden, maar het lijkt met een sisser af te lopen.
Kiki hield er gelukkig niets aan over, maar ik schaam me nog altijd kapot. Andere papa’s en mama’s hebben geprobeerd me te troosten door hun eigen ongelukjes te delen. Thee die werd omgetrokken, vingertjes tussen deuren, vallen van commodes, bedden, kinderstoelen en banken. Ik ben zeker niet de enige. Het helpt om hun verhalen te horen. Een beetje. Maar ik hoopte stiekem dat ik het in de categorie ‘steken laten vallen’ kon houden bij met twee verschillende sokken naar het kinderdagverblijf. Kiki is intussen heel vergevingsgezind. Zij vindt mij nog steeds lief. Nu ikzelf nog, want mijn schuldgevoel moet wel even slijten.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
