Dreumesdingen #6: Ziekenboeg deel 1
Marloes is nu 13 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag heeft Kiki buikgriep.
Ik zit middenin een interview als mijn aandacht wordt getrokken door een appje wat binnenkomt.
'Even overleg.'
Lees ook: Dreumesdingen #5: De indoorspeeltuin
Van het kinderdagverblijf. Dat belooft niet veel goeds. Het klinkt niet alsof ze gaan vragen of we liever Sudocrem of talkpoeder op Kiki's bonbon gebruiken. We horen überhaupt nooit wat van ze gedurende de dag. Op een reeks aan onscherpe foto’s na dan.
Ik vertel de vrouw die ik interview dat mijn dochter al een paar dagen niet helemaal lekker is en zie vervolgens opeenvolgend 'waterdunne diarree', 'verdrietig' en mijn man die reageert met 'ik kom er nu aan' binnenkomen. Het was vanochtend eigenlijk al een twijfelgeval. Maar Kiki at best goed en had geen koorts. Even proberen dan maar. Dat pakte dus niet helemaal lekker uit.
Na het interview fiets ik meteen naar huis. Tijd voor overleg met mijn man hoe we dit gaan oplossen de komende dagen. In ons jaar als ouders hebben we dit nog nooit meegemaakt, dus ik prijs onszelf gelukkig. Uitbraken van waterpokken en buikgriepen: het ging allemaal aan ons voorbij. Krentenbaard, dat heeft ze gehad. Maar hoewel het er zielig en goor (sorry, Kiek) uitzag, was ze er niet heel beroerd van. En dus ging het leven mét krentenbaard gewoon door. Ik voelde mij daar overigens niet heel prettig bij, maar gelukkig waren daar de lieve meiden van het kinderdagverblijf die mij ter geruststelling een foto stuurden van Kiki die lekker op de grond lag te chillen met haar bekkie onder de bultjes, en de mededeling 'krentenbaard and still fabulous'. Tuurlijk, ze blaft weleens en een snottebel is onderdeel van haar dagelijkse look, maar écht ziek? Dat kennen we niet. Tot nu. Iedereen is een keer aan de beurt, dus here we go.
Zodra ik de deur van ons huis open doe, stap ik poepland binnen. Ik krijg een warm welkom met op het aanrecht een zak vol kleding die sneuvelde op het kinderdagverblijf, en daar komen in een rap tempo nieuwe items bij. Ieder pufje wat ook maar de kans krijgt om uit die kleine billetjes te komen, eindigt in een natte vlek op alles in de directe omgeving. En onze vrolijke activo, die normaal nooit wil knuffelen, is veranderd in een koala. Er kan officieel een streep worden gezet door het idee van thuiswerken. Dat gaat 'm niet worden. Mijn man en ik besluiten het om en om te doen. Nou ja, ik, als freelancer, misschien net wat meer om.
Lees ook: Dreumesdingen #4: Een kinderverjaardag volgens Pinterest
De routine voor de dag is rondlopen met Kiki, alles in huis aanwijzen (volgens Kiki de leukste activiteit OOIT), beetje wandelen voor een frisse neus, vocht en/of voedsel erin proberen te krijgen en daarna opruimen wat toch niet helemaal goed viel. Als ik voor de zoveelste keer bij de wasmachine sta, valt het mij op dat we best weinig spullen voor Kiki hebben. Waar zijn al die rompers gebleven en drie slaapzakken is op dit moment echt absurd weinig. Ik snap het niet. We zijn niet eens minimalisten! De wasmachine, de luiers en Kiki’s billetjes hebben het zwaar.
Na drie dagen spetterpoep is ons huis compleet ontregeld. We lopen in alles achter: ons werk, de was, überhaupt het huishouden en eten. Dat ook. We hebben gewoon niet echt honger. We voelen onszelf ook een beetje misselijk. En ik voel een verkoudheid aankomen. Als ik op de kanaal van 24Kitchen terechtkom, zap ik snel weg. Zo goor, al dat eten. Ik ben bang dat ik moet kotsen als ik ernaar kijk. Ah nee… Ik voel een lichte paniek opkomen. Het zal toch niet?
Lees hier meer van Marloes Berghege.
