Dreumesdingen #8: Gestuntel met Sinterklaas
Marloes is nu 13 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over haar tekortschietende voorbereiding van Sinterklaas.
Al jaren vieren we Sinterklaas bij mijn schoonfamilie. Mijn nichtje en neefje zijn vier en bijna zes dus Sinterklaas is het belangrijkste ooit. Niet-kunnen-slapen-buikpijn-van-de-spanning-belangrijk. Het klimaat, Trump: het kan ze allemaal even niets meer schelen wanneer 5 december dichterbij komt.
Lees ook: Dreumesdingen #7: Ziekenboeg deel 2
Vorig jaar vierden we Sinterklaas voor het eerst met Kiki erbij. Kiki was toen pas een paar weken oud en toch kwamen er al heel wat cadeaus voor haar uit de zak van Sinterklaas. Dat had niet echt gehoeven want ze sliep door het hele gebeuren heen, maar mijn schoonfamilie wilde die kleine Kiki natuurlijk ook verwennen, en voor het verhaal naar de oudere kids toe was het ook wel handig. Stel je de gesprekken voor als Kiki geen cadeau zou krijgen:
Hoezo krijgt Kiki geen cadeaus? Is ze niet lief geweest?
Dat gesprek wil je natuurlijk te allen tijden vermijden. Thuis deden we het op pakjesavond nog eens dunnetjes over met liedjes en voor iedereen een letter in de schoen. Wel voor iedereen de verkeerde letter en niet in de favoriete smaak, want ik had te laat bedacht dat dit misschien wel leuk was. Story of my life.
En nu is er alweer een jaar voorbij en is het weer tijd voor het jaarlijkse Sinterklaasfestijn. Met een tas vol cadeautjes in de achterbak vertrekken we richting de schoonfamilie. Bij aankomst klimt mijn neefje bijna tegen de muren op van de spanning. Helaas voor hem moet iedereen eerst nog een bak koffie en een stuk gevuld speculaas achterover slaan. En dan, opeens, zakken voor de deur. Nou ja zeg. Zal je altijd zien: zit je de hele middag te wachten, mis je die pieten en Sinterklaas alsnog. Maar hé, ik snap het. Die hebben het natuurlijk ook ontzettend druk.
Lees ook: Dreumesdingen #6: Ziekenboeg deel 1
De zakken worden naar binnen gesleept en dan realiseer ik me dat ik niets voor ons gezin heb gekocht. Voor onszelf kopen we sowieso nooit iets, maar we hebben zelfs niets voor Kiki. Nu weet ik dat Kiki nog niet de leeftijd heeft bereikt dat Sinterklaas iets voor haar betekent – mannen met baarden vindt ze vooral heel eng (sorry opa!) – en ik weet ook dat ze al van alles krijgt van de familie, maar toch... had ik niet ook effe iets kunnen toevoegen?
Schaam, schaam, en nog eens schaam. Misschien kan ik nog een luier inpakken? Of een pakje koekjes uit de luiertas? Mijn gestuntel is Sinterklaas natuurlijk niet ontgaan, dus ik krijg zo vast een chocolade L, van loedermoeder. In puur. Ik weet het zeker. Kiki krijgt er weinig van mee en gaat in haar nopjes naar huis met een berg cadeaus. Het pièce de résistance is een houten kopje met een houten theezakje erin. Die vindt ze fantastisch. Ze kan niet stoppen met het maken van (nep)thee.
Gelukkig kreeg ik op pakjesavond nog een kans. Schoentjes werden gezet, lekkere dingen werden gegeten en er waren weer wat cadeautjes. Ging Kiki dankzij mijn schuldgevoel deze Sinterklaas naar huis met twee keer cadeaus. Dit jaar kom ik hier nog goed mee weg. Vanaf volgend jaar moet ik gewoon een goed verhaal hebben. Tijd om het komende jaar Sinterklaas, het vieren en die cadeaus voor eens en voor altijd strak te trekken.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
