'Kiki, welke broek wil je aan?'
'Rosse.'
'Kiki, welke trui wil je aan?'
'Rosse.'
'Kiki, welke schoenen wil je aan?'
'Rosse laarsies.'
'Kiki, zin om buiten te spelen?'
'Jaaaaa, rosse step!'
'Kiki, wat gaan we tekenen?'
'Rosse hartie.'

Lees ook: Marloes: 'Mijn hart breekt als ik Kiki zo zie struggelen'

Mocht je het nog niet doorhebben: het is roze voor en roze na in dit huishouden. Alle andere kleuren in het spectrum doen niet meer mee, want roze is sinds een paar weken het mooiste wat Kiki ooit gezien heeft. Je zou het een kleine obsessie kunnen noemen. Ook dieren hebben langzaam plaats moeten maken voor prinsessen en, jawel, K3. Gekleed in een flamencojurk, een kroon op haar hoofd en balletschoentjes aan haar voeten, doet ze parmantig alle dansjes op televisie na. En denk maar niet dat mijn man en ik er zittend vanaf komen. Nee, papa en mama zijn ook 'plinses' en moeten ook mee dansen. 

Waar deze roze golf opeens vandaan komt? Ik heb werkelijk waar geen idee. Van de ene op de andere dag gaan alle stereotype meisjesdingen erin als zoete koek. Hoe kan het dat mijn kleine ravotter die alleen maar buiten wilde spelen, nu opeens een pop uitkleedt en de billetjes afveegt met een doekje, want 'poppie poep daan'. Zou het wellicht komen door wat ze om zich heen ziet? Ziet ze andere meiden van haar leeftijd naar roze, poppen en prinsessen trekken, en is de groepsdruk nu al begonnen?

Toen we een paar weken geleden een ijsje gingen halen en ze een smaak mocht kiezen, zei ze trots: 'Kiki rosse ijssie, want Kiki meissie.' Even was ik flabbergasted. Pardon? De feminist in mij schoof uit haar spreekwoordelijke slof en voordat ik het wist gaf ik een hele speech over dat meisjes alle kleuren ijs mogen kiezen en bepaalde kleuren ijs niet van jongens of meisjes zijn. Je kiest wat je lekker vindt. Onder de druk van haar loco moeder bestelde ze vervolgens een geel ijsje (mango). Maar de keer daarna werd het gewoon weer roze. Geel was dus een keuze voor haar moeder. Arm kind.

Lees ook: Marloes: 'Sinds ik moeder ben, lieg ik meer'

Les geleerd, de feminist die in mij naar boven komt door deze roze fase moet even dimmen. Het belangrijkste blijft natuurlijk altijd dat Kiki naar hartenlust kan experimenteren met wat ze leuk en mooi vindt. Is dat roze, dan verven we als het aan mij ligt alles roze. Who cares?! Ik heb haar tot nu toe altijd gekleed als een soort van Skittle, alle kleuren van de regenboog, maar ik koop met liefde een berg roze kleren met ballerina's erop als dat is wat ze graag draagt. Wat hier waarschijnlijk veel meer aan de hand is, is dat ik mijn eigen angsten projecteer op mijn dochter. Ik wil haar graag gelijkheid van mannen en vrouwen meegeven en dat ze alles kan worden in het leven. En in mijn hoofd matcht al dat roze daar niet zo lekker bij. Maar ik kan haar prima Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes voorlezen, terwijl ze als een kleine prinses bij mij op schoot zit. En bij mij waren ballet, roze en barbies als kind absoluut mijn core business. Is ook goed gekomen.

Eigenlijk is het ook niet zo gek. Kiki is gewoon heel erg bezig met meisje versus jongen en de ontwikkeling van haar identiteit. En daarnaast, hoe groot is die focus op roze in feite? Bij mij schijnbaar groot, maar bij Kiki valt dat ook wel weer mee. Want naast al dat roze geweld, zijn er nog wel meer nieuwe Kiki-dingen. Zo draagt ze het liefst een wollen muts (ook binnen), haar sokken als handschoenen en het ceintuurtje van het deken voor op onze bank als sjaaltje. En haar haar is ook een ding. Dat moet los en wild. Die twee staan bij Kiki gelijk aan elkaar. Denk maar niet dat ik er een elastiekje of een speldje in krijg. Ze is dus eigenlijk een soort van emo-rocker gemixt met een prinses. En bovenal, altijd heel erg gelukkig met al haar eigen keuzes. En dat is het allerbelangrijkste.