Marloes: 'Sinds ik moeder ben, lieg ik meer'
Marloes is nu 24 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Deze week over liegen tegen je kind.
'Mama, koekiiiieeeee.'
Er wordt heftig aan mijn vest getrokken, maar ik reageer niet. We kunnen ieder moment gaan eten, dus de koekjes blijven in de kast. Dat heb ik al een aantal keer uitgelegd, maar mijn kleine blonde vriendin neemt hier geen genoegen mee.
Lees ook: Marloes: 'Mijn hart breekt als ik Kiki zo zie struggelen'
'Ik koekje, ja?'
Ik glimlach. We hebben Kiki geleerd dat ze netjes om dingen moet vragen. Het woordje mag ontbreekt alleen meestal en door de ja die ze er altijd achter plakt, voelt het ook niet echt als een vraag. Het veroorzaakt meestal grote hilariteit bij mijn man en mij. Kiki heeft dit uiteraard door en gaat er dus vrolijk mee verder. Lachende ouders equals ik krijg wat ik wil.
'We gaan zo et…'
'Koekiiiiieeeeee,' zeurt Kiki verder zonder echt naar me te luisteren. Ik ben het inmiddels een beetje zat. Ik heb het uitgelegd, alles. Hoe kan ik deze peuter afschudden?
'Koekjes zijn op,' zeg ik met droge ogen. Kiki blijft stil staan.
'Koekie weg,' zegt ze vol ongeloof. Niet echt mijn meest chique moment, maar het werkt als een tiet. Kiki laat haar koekjeswens los en gaat naar haar keukentje om te spelen. 'Koekie weg,' hoor ik nog een aantal keer vanachter de speelgoedpannen.
Sinds ik moeder ben, ben ik meer gaan liegen. Is gewoon zo. Allemaal kleine, redelijk onschuldige leugentjes, maar toch. Toen Kiki nog een ieniemienie baby was heb ik haar bijvoorbeeld vaak genoeg gebruikt als excuus voor te laat komen. 'Ja, poep. Je weet wel hoe dat gaat. Kakken ze net alles onder als je de deur uitgaat' zei ik dan verontschuldigend. Terwijl mijn laatkomersgedrag meestal niet aan de baby te wijten was, maar aan mijn irritante gewoonte om een kwartier voordat ik weg moet opeens van alles te gaan doen. En dan niet iets nuttigs, maar zoiets als het zetten van een winged eyeliner. Blijkt de wing weer niet te kloppen, waardoor ik er eigenlijk een beetje raar uitzie, dus moet er een opnieuw en daarna kan ik het helemaal niet meer en eindig ik met een dikke streep boven mijn ogen in plaats van het minimalistische lijntje dat mijn moeë ogen zou moeten liften. Én ben ik dus veel te laat. Op zo'n moment komt die poepkaart om dit gedrag te maskeren wel lekker uit.
Lees ook: Marloes: 'Die corona-verjaardag wordt zo een event van een maand'
Nu Kiki een mening heeft en niet meer met ieder antwoord akkoord gaat, lieg ik ook weleens tegen haar. Mijn leugen of choice is precies wat hierboven staat omschreven: ik kan bepaalde dingen niet pakken omdat ze op zijn. Of op vakantie. Of omdat ze slapen of in de was zitten. En die kleren die ze zelf heeft uitgekozen zijn echt hartstikke mooi zo samen. Ik zeg ook vaak genoeg van dingen die ik ronduit goor vind, dat ze mijn favo zijn. Die laatste is wel een vervelende leugen, want dan moet ik het ook altijd zelf eten alsof ik het lekker vind…
Leugens genoeg dus. Voel ik me daar lullig over? Nee, niet echt. Dit doet toch iedereen wel een beetje? Met Sinterklaas massaal, maar op dagelijkse basis gebeurt het toch ook weleens? Iedereen die nu zegt van niet, die, tja, liegt.
