Baby aan boord #28: Het flapje down under
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: Marloes ontdekt een flapje down under.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb voorafgaand aan mijn bevalling nooit echt over het herstel van mijn vagina nagedacht. Achteraf trouwens ook niet. Zelfs niet toen ik gehecht en al in een rolstoel met mijn dochter ‘vers van de pers’ op schoot, het ziekenhuis werd uitgerold. Nee, toen ook niet. Ja, zitten zou even een weekje doorzetten worden, maar daarna zou het al snel beter gaan. Toch?
Lees ook: Baby aan boord #27: De eerste keer sporten na de bevalling
We schrijven tweeënhalve maand na mijn bevalling. Sinds een aantal dagen ervaar ik bij het plassen weer een branderig gevoel. Rode vlag! Zou het allemaal wel goed gaan daarbeneden? Ik denk meteen terug aan mijn bevalling. De ‘schade’ was volgens de arts-assistent beperkt. Ik was maar een heeeeel klein beetje uitgescheurd. Had ze zo gehecht. Vervolgens was ze ruim een uur bezig. Ik kreeg er toen al een naar gevoel van en ik krijg het nu op het toilet, tweeënhalve maand later, wéér. Zijn al die draden er eigenlijk wel uit? Ik zou het niet weten, want een specialist noch ikzelf hebben al weken goed naar mijn vagina gekeken.
Ik besluit niet af te wachten en maak een afspraak bij de huisarts. Niet mijn favoriete afspraak, maar dankzij het idee dat er misschien nog hechtdraad in mijn vagina zit, is stap snel gezet. De huisarts constateert inderdaad dat er irritatie is en ziet ook de oorzaak. Niet hechtdraad, maar een ‘flapje’ lijkt te irriteren.
De huisarts flapt – pun intended – het eruit alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik, als flapjesleek, ben inmiddels wit weggetrokken. Er zit wát tussen mijn benen? Meer informatie a.u.b., want de term flap is vrij interpretatiegevoelig als het op de vagina aankomt. Met het advies om flink met vaseline te smeren word ik naar huis gestuurd. Ik ben geschokt. Ik heb, vind ik, daaronder al genoeg flapjes. Ik heb er in ieder geval niet nog eentje nodig. En al helemaal niet eentje die irriteert.
In de weken die volgen zoek ik naar andere vrouwen met een flap. Ik kom erachter dat je dat soort dingen niet zomaar vraagt tijdens het squatten of de koffie. Maar ik weiger om mezelf hiervoor te schamen. Ook dit hoort bij bevallen. Ik denk altijd maar zo: misschien heeft Kate Middelton ook wel een flap. No shame in my game. En volgens mij is het niet te veel gevraagd om een vagina zonder klachten te willen. De huisarts kan wel vaseline aanraden, maar moet dat flapje niet gewoon moven?
Lees ook: Baby aan boord #26: Bestelleritus
Als ik mijn verloskundige voor een werkdingetje weer eens spreek, vertel ik haar meteen over mijn flapje. Zij is iets minder onder de indruk dan ik. ‘Misschien is het wel een stukje maagdenvlies dat bij het bevallen naar buiten is gekomen,’ oppert ze. UN-HEIM-LICH GEVOEL. Ze regelt meteen een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Dus ik en mijn flap zijn binnenkort op de poli te vinden.
En ik maar denken dat het gevaar geweken is als je weer kan zitten en het kraamverband terug in de kast kan. Naïef. Heel naïef.
Lees hier meer van Marloes Berhege.
