Marloes: 'Heel eerlijk, ik vond die speen zelf ook veel te handig'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag stopt Kiki met de speen.
Er zijn van die momenten in de opvoeding waar je even doorheen moet, maar waar je echt geen zin in hebt, omdat je weet dat er doorzettingsvermogen voor nodig is en het hoogstwaarschijnlijk gezeik met zich mee gaat brengen. Je kind zindelijk krijgen is zoiets (een column daarover van mijn hand volgt waarschijnlijk pas in voorjaar 2022, want momenteel heb ik dat hele proces op de lange termijn geschoven) en een andere is die verdomde speen. Ook wel het stoppen met roken onder de kinderen.
Lees ook: Marloes: 'Die kinderen zijn tegenwoordig kleine wereldsterren'
Het consultatiebureau, de tandarts: niet bepaald grote fans van het speentje en ze melden me al een tijdje dat mijn kind een leven met verschrikkelijke tanden en een slechte uitspraak tegemoet gaat als ik dat ding niet gewoon wegpleur. Tot nu toe knikte ik dan altijd heftig en zei iets in de richting van 'We gaan er echt aan werken, hoor'. Maar eenmaal buiten wuifde ik de contra's van de speen snel weg. Nu was ik niet van plan om Kiki tot haar achttiende aan de speen te laten, maar tot nu toe was het moment gewoon nog niet daar. En heel eerlijk, ik vond die speen zelf ook veel te handig.
Toch begonnen we thuis hier en daar met wat kleine aanpassingen. We probeerden bijvoorbeeld van de speen een exclusief item voor het slapen te maken. 'Leg jij je speen weer terug in bed?' En ja hoor, er werd na een tijd iedere dag herhalen gewoon geluisterd. De speen ging langzaam maar zeker meer uit Kiki's systeem, maar ook uit die van ons. Het duurde dus niet lang voordat ik 'm vergat mee te nemen tijdens een middag eropuit. Troosten ging eigenlijk ook prima met haar knuffel en dus waren we weer een level verder. En toen restte er nog maar één ding: de speen helemaal uit ons huis verbannen. Slik.
Lees ook: Marloes: 'Kiki, het is nacht en in de nacht slapen we'
Onlangs kozen mijn man en ik een week uit en vertelden we Kiki een verhaal over de spenenfee en dat die deze week langs ging komen omdat Kiki nu een grote meid is. Ze had nog vier spenen en de fee kwam er iedere nacht eentje pakken en liet dan een cadeautje achter. Cadeautjes, grote meid: Kiki was enorm blij met deze ontwikkeling. We kochten wat cadeautjes – en pakten vooral wat oud speelgoed in, omdat het 'toch erg druk was bij PostNL' – en bereidden ons voor op een aantal slapeloze nachten. Alles ging van een leien dakje, tot we bij die laatste speen aankwamen. Mijn man en ik waren de desbetreffende avond moe, dus overwogen we het een dagje uit te stellen. Ah joh, kan toch wel. Nee, dat kan dus niet. Wat moeten we dan tegen Kiki zeggen? Dat de spenenfee onverwachts niet kon komen door de avondklok? Nee, we konden nu niet meer terug. We moesten doorzetten.
'Kiki, gooi jij jouw laatste speen zelf weg?' Een boodschap die we moesten doorgeven van de spenenfee. Grappig hoe Kiki met het woord 'spenenfee' in een zin alles voor waarheid aanneemt, maar als ik zeg dat het buiten te koud is om zonder jas te spelen, ik een gekkie ben die er niets van begrijpt. Afijn, ze gooide zonder morren haar speen in de prullenbak, we gingen naar boven en toen gebeurde er iets magisch… Niet dus. Ze heeft een uur lang gehuild voor ze eindelijk in slaap viel. Maar ze vroeg niet om haar speen, dus dat was positief. De ochtend begon ook zeer vroeg met huilen, maar de eerste nacht zonder speen verliep verder zonder incidenten. We zijn er nog niet, maar de eerste horde is genomen. Nu is het een kwestie van wennen. Voor het hele gezin.
