Baby aan boord #26: Bestelleritus
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: bestelleritus.
Het is erg. Heel erg. Ik kan gewoon niet stoppen. Het is een aandrang die sterker is dan mezelf. En omdat we nu al een aantal weken heel real met elkaar zijn, ga ik nu met de spreekwoordelijke billen bloot:
‘Hoi. Ik ben Marloes (voel jezelf vrij om nu ‘hoi Marloes’ te zeggen). En ik heb bestelleritus. Ik kan niet meer stoppen met online dingen bestellen voor mijn baby.’
Lees hier: Baby aan boord #25: Kleding-na-de-bevalling-stress
Het begon zo goed toen Kiki nog in mijn buik zat. Ik kocht eigenlijk helemaal niet zoveel. Ik bedacht me gewoon dat ze deze kleding hoogstens een paar weken aan zou kunnen en met die gedachte kon ik mezelf prima beheersen. Inmiddels is ze uit de buik en heeft mijn mindset een switch gemaakt. Ja, het klopt dat ze deze kleding maar een korte periode aan kan, maar het is toch geen misdaad om te willen dat je kind er leuk uitziet? En dus kocht ik eens een keer een legging hier en een trui extra daar. De rem was eraf. Het begin van het einde.
Inmiddels is dingen voor Kiki bestellen mijn favoriete bezigheid. Het moeilijke aan de verslaving is ook dat het overal kan. Op de wc, op de bank, in bed, en ja: zelfs onderweg. Ik kom helemaal niet veel in winkels, maar het internet zorgt er wel voor dat de winkels naar mij komen. Damn it. De randomreader draait overuren en de lege dozen stapelen zich op naast onze prullenbak. Wat dat betreft is het een verslaving die je niet heel makkelijk verstopt. Voordeel: Kiki ziet er wel leuk uit. Dat wel ja.
Mijn verslaving beperkt zich niet tot kleding. Ik heb alles nodig. Zo kocht ik laatst een luieretui voor luiers en billendoekjes. Een hele mooie. Duur ook. En vet handig voor onderweg! Weet je wat ook handig is: zo'n ziplock-ding-zakje. Zou ook prima door kunnen gaan voor luieretui. Maar ik vond van niet. Je wil natuurlijk wel ‘fasjun’ zijn als je richting het toilet loopt om je baby te ontdoen van een poepbroek.
Lees ook: Baby aan boord #24: De eerste keer naar het consultatiebureau
Ik ‘investeerde’ ook in een bepaald type speelgoed dat mijn huis complementeerde. VT wonen-speelgoed noem ik dat. Soms wordt het getolereerd door Kiki, maar meestal heeft hysterisch en lelijk speelgoed haar voorkeur. Ik heb bestelleritus, dus dat hebben we ook in huis. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik kocht een Philley (een melkpoederbus die voorkomt dat mijn aanrecht eruit ziet als een scène uit Narcos), verschillende slaapzakken, een babycook, schoenen (fyi: ze kan nog niet eens zitten), alles wat begint met het woord hydrofiel, alle type spenen, bakjes, zakjes, pakjes – je snapt waar ik heen wil.
De bestelleritus is overigens niet altijd even heftig. Eigenlijk ging het de afgelopen tijd best goed. Ik begon weer een beetje normaal te doen. Tot afgelopen maandag. Toen kwam ik erachter dat Kiki’s kleren weer aan de kleine kant waren. #sendhelp
Lees hier meer van Marloes Berghege.
