Marloes: 'Peuters, roken die geen peuken in het fietsenhok?'
Marloes is nu 23 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over Kiki’s overstap naar de peutergroep op het kinderdagverblijf.
Onlangs kreeg ik bericht van het kinderdagverblijf: Kiki gaat vanaf volgende week wennen bij de peuters. De peuters? Mijn god. Nu al? Maar, maar, maar... de peuters zijn zo groot. Roken die geen peuken in het fietsenhok? Is Kiki echt al zo groot, ja? Maar ze hebben gelijk natuurlijk, over niet al te lange tijd wordt ze alweer 2 en ik zie uiteraard zelf ook wel dat Kiki geen baby meer is. Ze lult de oren van je kop en wijst nu zelfs naar andere baby's met de melding dat het baby's zijn. Het is tijd.
Lees ook: Marloes: 'Kiki krijst alsof we haar voeten in lava laten zakken'
Het wennen gaat van een leien dakje. Een paar uurtjes spelen in een ruimte met een berg nieuw en vooral ander speelgoed bevalt goed. Weg met al die domme houten blokken, maar gewoon echte poppen, auto’s en een hele berg verkleedkleding om in te graaien. En er is een fokking wc in deze ruimte. Hoe vet is dat?!
Na een week van uurtjes wennen is het dan eindelijk zo ver. Ik geef Kiki een zak met zelf-bestelde-koekjes mee voor het afscheid van de baby's: peertjes met daarop de tekst 'Ik peer 'm naar de peuters.' Ze vallen in de smaak.
En dan zit ze echt in de peutergroep. Voor het eerst sinds lange tijd wordt er weer gehuild bij het afscheid: dikke tranen voor Kiki, en ook kleine traantjes voor mijn moederhart. Ik kan over het algemeen behoorlijk lomp zijn met brengen – geen eindeloos geknuf, maar een knuffel en kus en meteen gaan – omdat ik weet dat zodra ze mij niet meer ziet, ze over het algemeen meteen stil is. Maar nu valt het me toch zwaar. Al die andere kindjes lijken ook zo verdomde groot. Zijn die wel een beetje lief voor d'r? Kiki is in mijn ogen opeens niet meer ‘al bijna twee’, maar ‘pas bijna twee’.
Lees ook: Marloes: 'Kiki's reactie voelt als een klap in mijn gezicht'
De rest van de dag denk ik vaak aan mijn kleine gup. Wat zou ze aan het doen zijn? Zou ze het fijn hebben? Slapen gaat nu op vaste tijden en met z’n allen in één ruimte; gaat dat allemaal wel goed? Nou, niet dus. Als mijn man haar gaat halen, hoort hij haar al krijsen als hij zijn fiets parkeert. Huh? Kiki blijkt niet te hebben geslapen. Na wat doorvragen komt hij erachter dat de verkeerde knuffel mee naar bed is gegaan. Kan gebeuren. We wisten eigenlijk ook niet dat ze zo gehecht was aan haar knuffel. Maar op je eerste dag bij de peuters is dat natuurlijk essentieel. De rest van de week gaat het iets beter, maar zit ze wel vastgeplakt aan ons en haar knuffel. We weten dat het goedkomt, maar mijn moederhart vindt het allemaal behoorlijk zielig. Ik ben blij dat het weekend er is om even optimaal bij te knuffelen.
Ook Kiki heeft het weekend schijnbaar goed gedaan, want ze heeft er weer helemaal zin in. Geen twijfels of tranen meer bij het afscheid. Ik word zelfs gewoon weer als vanouds uitgezwaaid door mijn dochter (gênant als dat gebeurt: dat niet jij zwaait, maar je kind). Ze roept nog een keer ‘doei doei’ en draait zich dan om, om zich te storten op de verkleedkleding. Ik ben nog niet helemaal overtuigd. Ik moet het allemaal nog zien. Maar als ik haar 's avonds ophaal en aantref met een broek vol zand en een glimlach van oor tot oor, dan spat ik uit elkaar van trots. En ben ook ik in één klap gewend. Het duurde een week, maar nu is dit hele gezin wel babygroep-af.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
