Marloes: 'Mocht GTST nog een kind van 1,5 zoeken: Kiki heeft talent'
Marloes is nu 20 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Deze week heeft Kiki de woorden ‘ja’ en ‘nee’ ontdekt.
Laat het grote manipuleren maar beginnen, want Kiki is zich sinds kort bewust van de werking van de woorden 'ja' en 'nee'. Eerst probeerde ze het nog voorzichtig:
'Kiki, zullen we samen een boek lezen?'
'Nee?'
Lees ook: Marloes: 'Ik heb nog nooit iemand zo lang over een raket zien doen'
Maar sinds ze doorheeft dat er na een 'nee' ook echt geen boek wordt gelezen, maar er gewoon weer een nieuw voorstel komt, is het hek van de spreekwoordelijke dam. Het is alsof ze een nieuwe superpower heeft ontdekt. Ze laat geen mogelijkheid aan zich voorbijgaan om er een 'ja', maar vooral ook een 'nee' in te fietsen. Soms is het wel schattig en lachen we erom, maar het kan ook best irritant zijn. Als je haast hebt bijvoorbeeld. Want een nee is niet zomaar omgedraaid. Wat dat betreft is ze net de rijdende rechter: 'Dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen.'
Zo maakte ik laatst een boterham met aardbeien:
'Zin in een bam met aardbeien, Kiki?'
'Nee.'
Ik kijk op. 'Hoezo niet? Je bent dol op aardbeien,' probeer ik nog terwijl ik beteuterd het bord laat zien. De buurmeisjes zijn er ook en proberen mij te helpen door zeer enthousiast over boterhammen met aardbeien te praten. Kiki luistert niet eens naar onze argumenten, maar kan alleen nog maar 'nee' roepen. Alsof ze met die gouwe ouwe van 2 Unlimited meezingt (ja, die van 'no, no, no, no, no, no'). Mijn geduld begint op te raken en dus deel ik op ferme toon mede dat ze toch echt die boterham met aardbeien gaat eten.
Kiki laat dramatisch haar hoofd voorover vallen en snikt met diepe halen. Mocht Goede tijden, slechte tijden nog een kind van 1,5 zoeken: Kiki heeft het in zich. Ik kletter het bord met de boterham voor haar neer en ze neemt een break van het huilen om het bord zo ver mogelijk uit haar personal space te duwen. Hoe durf ik die zo dicht bij haar neer te zetten? Ik leun inmiddels al achterover. Dan niet. Maar de buurmeisjes geven niet zo snel op.
Lees ook: Marloes: 'Nu begrijp ik waarom kinderen gratis de dierentuin in mogen'
'Moet ik anders een stukje eten?' stelt er eentje voor. Het gehuil stopt abrupt en Kiki zegt zowaar ja. We kijken elkaar enthousiast aan, want we hebben zojuist een lek in het systeem gevonden. Snel pakt het buurmeisje een stukje en stopt 'm in haar mond. Uiteraard gevolgd door een zeer luide 'mmmmm'. 'Mama eten ook,' zegt Kiki. Vooruit dan maar. Ik pak ook een stukje en doe alsof ik een michelinsterwaardige maaltijd op mijn tong laat smelten. Nu Kiki heeft gezien dat we allebei niet zijn overleden aan de boterham, pakt ze eerst voorzichtig een stukje, om vervolgens de rest van de boterham achter elkaar naar binnen te proppen. Als het op is, krijg ik het bord naar mijn hoofd gegooid met de melding: 'Kiki, meer.' Je krijgt er zoveel voor terug hè?
Het ja-nee-spelletje verveelt Kiki nooit en we spelen het dan ook de hele dag. Zelfs als ze moe is en zelf eigenlijk ook niet meer weet wat ze precies wel en niet wil, laat ze zich niet kennen. Ze blijft stug doorgaan met ja en nee roepen. Alsof je aan een rad draait met daarop ja's en nee's en waar het rad stopt is het antwoord:
'Ja, ja, nee, ja, nee, ja, ja… nee.'
Het rad is alleen gemanipuleerd. Het eindigt altijd op nee. Grappig, want bij mij eindigt het meestal op ja.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
