Baby aan boord #32: Op vakantie met de baby
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, vol met plottwists en hilarisch. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: op vakantie met de baby.
Hèhè, vakantie. Dat heb ik wel verdiend na zo'n bevalling. Zó toe aan een week lang zon en even helemaal niks. Natuurlijk, Kiki is er ook bij, dus dat zal wel even anders worden. Maar vakantie is vakantie. Mocht ze in een drakerige bui zijn, dan is ze in ieder geval in een drakerige bui in de zon. En mijn gebruikelijke routine van lezen en aan een drankje nippen kan best terwijl Kiki dut in de wandelwagen onder de parasol. Yep. Nu hoe het echt ging.
Want wat blijkt? Kiki is een zonnehater. Best jammer op een zonbestemming. Aan de voorbereidingen heeft het in ieder geval niet gelegen. Het zonnehoedje, de zonnebril, een royale laag factor 1080; het is allemaal check. Toch kunnen we niet helemaal voorkomen dat er af en toe een reepje soleil aan de baby wordt blootgesteld. Kiki tolereert geen enkele streep en zet het meteen op een huilen. In plaats van dat boek lezen en het nippen aan een drankje, word ik dus chef ‘schaduw creëren’. Iets waar je, zo weet ik nu, best de hele dag mee bezig kan zijn.
Lees ook: Baby aan boord #31: Vliegen met je baby
Kiki heeft inmiddels, ondanks de schaduw, een behoorlijk klamme bassie, Afkoelen, daar knapt ze waarschijnlijk wel van op. Denken we. We hijsen Kiki in een zwemluier en een kek badpakje (ik kon het niet laten. Drie keer kon ik het niet laten) en met een nieuwe dikke laag zonnebrand en haar zonnehoed en zonnebril op, loopt mijn man vol vertrouwen met haar recht het water in. Niet eerst de voetjes, niet spetteren, nee, hop, het water in. Ook wel bekend als ‘de papa methode’. Kiki gilt. Niet van plezier, zoals we eigenlijk hadden gehoopt. Naast zonnehater is Kiki ook een waterhater. Mijn man geeft niet zo snel op en loopt heen en weer door het water. Ik kijk vanaf het ligbed naar het tafereel in het water. Kiki lijkt wel licht te geven. Net Casper het spookje, zo wit is ze. Doodeng. Ik haal het duo meteen uit water. Tot er een uv-pakje komt voor Kiki gaat ze niet meer het water in. Hoe konden we dat nou vergeten! Gewikkeld in een handdoek valt Kiki in mijn armen in een diepe slaap. Bewegen zit er voor mij de komende tijd niet in.
Om vier uur ’s middags rijd ik de wandelwagen weer terug naar de kamer. Ik ben kapot. Ik ben de hele dag bezig geweest met luiers, insmeren, voeden en schaduw creëren. Het jurkje dat ik vanochtend over mijn bikini aandeed, is geen moment uit geweest en mijn bikini is waarschijnlijk ook voor Jan met de korte achternaam op deze trip meegegaan. Het feit dat ik voordat we gingen mijn e-reader nog even heb volgepropt met boeken, is bijzonder gênant. Ik heb letterlijk één pagina gelezen. Die heb ik dan wel een paar keer gelezen, maar dat telt niet.
Lees ook: Baby aan boord #30: Kiki moet naar de dokter
Je zou denken dat we ons hierdoor hebben laten afschrikken. Nooit meer op vakantie en zo. Nee hoor. Dan maar geen boeken lezen. Kiki mag dan wel een kleine zonne- en waterhater zijn, maar zoveel tijd met zijn drietjes samen, is het fijnste wat er is. Dus ik zeg: wanneer gaan we weer?
Lees hier meer van Marloes Berghege
