Baby aan boord #17: Nesteldrang
Marloes is zwanger van haar eerste kind. En in verwachting zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar zwangerschap. Deze keer: nesteldrang.
Twee volle pakken toiletpapier met in totaal 32 rollen staren me aan in de voorraadkast. ‘Nee, niet genoeg’, zeg ik tegen niemand in het bijzonder. ‘Ik moet bijbestellen.’ Ik noteer ‘veel toiletpapier kopen’ op mijn lijst van dingen die ik nog moet doen voordat de baby komt.
Lees ook: Baby aan boord #16: Werk loslaten
Ik heb kortsluiting in mijn hoofd gekregen. Precies volgens het boekje rond de dertig weken zwangerschap. Sindsdien ga ik nergens meer heen zonder De Lijst en ben ik mij minutieus aan het voorbereiden op de baby. Maar het zou ook het einde van de wereld kunnen zijn. Wat jij wil. Mocht de apocalyps nabij zijn, dan kunnen mijn man, baby en ik in ieder geval even vooruit met de voorraad die ik aan het opbouwen ben. Alles moet in huis zijn en in grote hoeveelheden. Een volle pot deodorant is leuk, maar twee volle potten deodorant zijn nog veel leuker. Drie zou pas écht fijn zijn en rust geven.
Het is even wennen aan mijn nieuwe ik. Normaal gesproken ben ik het type dat er pas als ik mijn tanden wil poetsen achter komt dat de tandpasta op is. Binnen een week had ik dan meestal wel een nieuwe geregeld. Een schril contrast met de mini-drogisterij die nu klaarstaat voor ‘je weet maar nooit’.
Naast het opbouwen van een voorraad moet ook alles opgeruimd zijn. En brandschoon. Mij voorheen ook vreemd. Alles, maar dan ook álles, wordt nauwkeurig bekeken en verdwijnt in een vuilniszak of wordt verkocht via Marktplaats. Mijn nieuwste project is onze rommelkamer. De kamer die mijn man en ik hebben gecreëerd om de rest van ons huis leefbaar te maken. De naam zegt het al: het is de bedoeling dat het daar een rommel is. Het concept van ‘deur dicht, rommel weg’ sprak mij vóór de zwangerschap zeer aan, maar nu is de rommelkamer een doorn in mijn oog. Hij mag niet meer zijn wie hij is, er is geen plaats meer voor hem en dus moet hij worden opgeruimd. Niet volgende week, niet een keer, maar NU.
Lees ook: Baby aan boord #15: Borstvoeding
Mijn man leert snel en reageert inmiddels op alles met een kalme ‘ga ik regelen, schat’. Dat moet hij best vaak zeggen, want als hij mij ook maar vijf minuten alleen laat in huis, heb ik een nieuwe opdracht voor hem bedacht. En mijn verwachtingen zijn hoog. Ik wil eigenlijk gewoon dat hij transformeert in die gast van Eigen Huis en Tuin. Die ene die van restjes hout nog even snel een kast in elkaar draait. En dat het nog perfect klopt ook én er hip uitziet én dat het geen dozen, zaagsel of andere troep achterlaat. Mijn man heeft niet echt kluskwaliteiten, maar hij zet zijn tanden op elkaar en werkt zich braaf door mijn lijst hysterische eisen heen. Die arme jongen heeft muren gesausd, dingen in elkaar gezet om elf uur ’s avonds, kilo’s afval weggebracht en stad en land afgereden voor een bepaald soort fotolijstje.
Nu ik het zo opschrijf merk ik dat ons huishouden een dictatuur is geworden. Niet goed, helemaal niet goed. Maar wel schoon en opgeruimd en klaar voor de baby. Of een hongersnood. Of een natuurramp. Mij pakken ze niet deze winter.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
