Baby aan boord #47: Genderkwesties
Marloes is nu 11 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over genderneutraliteit en het feit dat Kiki altijd voor jongen wordt aangezien.
‘Dag, leuk kereltje!’
Lees ook: Baby aan boord #46: De Franse kinderopvang
Kiki en ik staan in de rij bij de supermarkt. Ze heeft met haar charme weer eens iemand de kinderwagen in gelokt. En die persoon denkt een jongetje voor zich te hebben. Gebeurt negen van de tien keer. Het doet me weinig. Meestal zeg ik er niets van, tenzij ze vragen hoe hij heet. Dan kom ik er met ‘Kiki’ niet echt onderuit. Soms corrigeer ik ook wel, maar alleen voor leedvermaakdoeleinden, want de ‘sorry, sorry’ en het gekronkel wat erop volgt, is stiekem best vermakelijk:
‘Haar haar is ook nog zo kort.’
'Ze heeft een blauwe speen in haar mond. Zo kan ik het ook niet goed zien.’
‘Ze heeft ook niet zo’n vrouwelijk hoofd.’
Oké. Verder nog iets?
Ik ben niet van plan om Kiki nu badend in roze en strikken te kleden. Kiki is een echte doerak. Ze klimt overal op en onder en kruipt zich een ongeluk. Daar kan je echt geen jurk bij gebruiken. En de wasmachine vindt ook dat roze eigenlijk te licht is en zwart daar het beste bij past. Haar uniform bestaat dus uit een zwarte top met een panterlegging. Lekker comfy tijdens het onderzoeken. En wat betreft die blauwe speen: ik ben gek op blauw. Meer gedachte zit daar niet achter. Ik wist niet dat dat off limits was. Ik heb ook een roze. En een gele. En een zwarte.
Voordat ik een kind kreeg, was ik eigenlijk nooit zo bezig met gender en stereotypen. Ik was een typisch gevalletje ‘ik heb een man die kookt, dus wat is nou precies het probleem’. Inmiddels begrijp ik het en dat komt door Kiki. Ineens zie ik in ons ‘o zo moderne gezin’ diepgewortelde stereotypen, die we zeker niet zo bedoelen, maar wel in stand houden. Een voorbeeldje (en deze typ ik met een klein beetje schaamte): als papa thuis is, is het feest. Er is zelfs een woord voor: papadag. En als mama thuis is, nou ja, dan is het maandag. Het mooie van je dingen realiseren, is dat je er dan wat aan kan doen. Hallo mamadag. Het is maar een klein dingetje om zo'n woord te vervangen, maar, in mijn ogen, wel heel belangrijk voor mijn dochter.
Lees ook: Baby aan boord #45: De strijd met factor 50
Ik las laatst over een stel dat hun kind compleet genderneutraal opvoedt. Ze vertellen het kind niet van welk geslacht het is en houden dit zelfs voor de directe familie verborgen. Alles zodat het kind helemaal zichzelf kan zijn en niet wordt beïnvloed door hokjes die door de maatschappij worden opgelegd. Het kind mag dan over een paar jaar zelf beslissen of er een geslacht bij haar identiteit past. Dat is wel echt next level, maar een beetje genderneutraler mag wel. Weg met ‘typisch jongensgedrag’ en ‘typisch meisjesgedrag’. Niet omdat dat zo lekker hip is en zo goed past bij mijn açaibowl in de ochtend (spreekwoordelijk dan, want daar heb ik echt geen tijd voor 's ochtends), maar omdat ik graag wil dat Kiki kan zijn wie ze wil zijn en niet wie ze denkt dat ze moet zijn. Dat wil toch iedereen voor zijn kind?
Lees hier meer van Marloes Berghege.
