Dreumesdingen #11: Ode aan koffie
Marloes is nu 15 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag een ode aan koffie, de motor van haar bestaan als moeder.
Ik vond koffie vroeger altijd goor. Zelfs van een hap tiramisu gingen de rillingen al over mijn rug, want oh-oh-oh wat bitter. Op heel drukke dagen wilde ik nog weleens een poging wagen. Tegen beter weten in, maar je moet toch wat als je scripties schrijft of bij festivals werkt. Dan doe je alles in de hoop om in één ruk weer wakker en scherp te worden. Dan maar een slok bitter.
Lees ook: Dreumesdingen #10: Kerstburn-out
Koffie en ik kwamen al iets dichter tot elkaar toen er vestigingen van een niet nader te noemen Amerikaanse koffietent in Nederland kwamen. Een portie mierzoete siroop door de koffie maakte voor mij een wereld van verschil. Voor mijn man, hardcore espressodrinker, altijd een punt van hilariteit. Want hoe kan ik dat in godsnaam ‘koffie’ noemen? Volgens hem hebben we hier overduidelijk met ‘chocomel’ te maken. Zijn punt wordt gesterkt door het feit dat mijn bestelling voornamelijk populair is onder tieners. Mijn volwassenheid blijkt alleen nog uit het weglaten van de slagroom. Kijk mij nou, all grown up.
En toen werd ik moeder.
Ik vergelijk het met hoe ik bier heb leren drinken in mijn studententijd. Dat ging ongeveer zo:
Jongen tijdens de introductiedagen: ‘Wat wil je drinken?’
Ik: ‘Bessen, lekker.’
Jongen: ‘Hier heb je een biertje.’
Dat was even de tandjes op elkaar, maar met niets anders voor handen en geen ruggengraat ging ook ik aan het bier. En tegen de tijd dat ik mijn diploma op zak had, waardeerde ik het zelfs. Alleen was er in het geval van koffie altijd wel iets anders te drinken. En waarom zou ik iets drinken wat ik goor vind, als er ook gewoon thee of water is, en na 12 uur cola light.
Toen ik zwanger was van Kiki was het eerste symptoom dat ik geen cola light meer lustte. Iedereen weet dat ik het liefst in een bad met cola light spring, dus toen ik dingen begon te zeggen als ‘de bubbel is mij wat hard’, drong mijn man aan op een zwangerschapstest.
Lees ook: Dreumesdingen #9: Het leed dat wassen heet
Ik heb, op het ontdekken van vanille vla na, weinig gekke food cravings gehad, maar aan het einde van mijn zwangerschap kreeg ik opeens zin in koffie. Niet in zo’n zoet geval, maar in de echte, onvervalste smaak van koffie. Iedere dag liep ik naar een koffietent voor mijn dagelijkse (decaf) kopje. Ik gok dat het de hormonen waren, dat het bij mijn voorbereiding op het moederschap hoorde. Of misschien was het de stand van de maan, ik weet het niet. Maar feit is dat ik sindsdien geen tienerkoffie meer drink, maar echte volwassen koffie. Zwart zelfs.
Precies op tijd, want het universum had gelijk dat ik als moeder wel een bakkie kan gebruiken. Misschien vind ik het, als Kiki de deur uit is, gewoon weer goor, omdat ik het dan niet meer nodig heb. Net zoals ik nu ruim een jaar na de bevalling gewoon weer cola light drink alsof er niets is gebeurd (blijkt die bubbel gewoon weer normaal te zijn). Maar voor nu geniet ik nog even van mijn koffie. In de categorie ‘zinnen die ik nooit had verwacht op te schrijven’.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
