Als je te lang na gaat denken over dingen die volkomen normaal voor jou zijn en extreem bizar voor een ander, loop je de kans om goed depressief te worden. Neem nou de hoeveelheid reisjes die wij maken. We pakken onze smartphone erbij, checken wanneer we het goedkoopst kunnen vliegen, boeken een hotelletje, kopen het ticket en héél soms moeten we ergens nog een visum voor regelen, maar heel vaak ook gewoon niet. Dus daar gaan we, op naar de andere kant van de wereld. Gewoon ‘omdat we het al zo lang willen zien daar’ of ‘omdat ik zo klaar ben met die laffe Noord-Hollandse poolwind van de laatste paar weken’.

Lees ook: Carmen: 'Wat is filmseks toch veel te slick, saai en safe'

Als ik per kwartaal niet minstens één keer uit m’n veilige thuisbasis stap, word ik onrustig. De een noemt het #wanderlust, de ander een aanstellerige luxe. Even voor de duidelijkheid: ik draag nog eerder teenslippers in februari op Schiphol dan dat ik #wanderlust onder een vakantiefoto zet.

Maar ja, daar gaan we. Op vakantie. Met als core goals: elkaar de ogen uitsteken op Instagram en effe lekker helemaal onthaasten. Prima, toch? Ik geniet er gewoon van. Is mijn keuze. Maar waarom dan dat gejank over ‘depressief worden’ in die eerste zin van deze column? Omdat ik allang weet dat het in de wereld oneerlijk verdeeld is, maar het de laatste tijd toch steeds vaker gaat knagen. Mijn vader, geboren in een derdewereldland, knoopte het vroeger elke dag minstens een of twee keer in m’n kroepoek-oren: wees maar blij met wat je hebt, hou op met pruilen en stampen en zeur niet altijd om meer.

Wist ik veel dat-ie ergens best een punt had. De wereld is inderdaad bloedoneerlijk. Waar wij vanuit een stabiele zijligging door vliegtickets aan het browsen zijn, zijn ze een paar duizend kilometer verderop misschien wel vijftien jaar aan het sparen voor een allereerste familievakantie met het hele gezin. En nog wat kilometers de andere kant op kan iemand niet eens een visum krijgen voor het land waar ik straks met m’n dikke reet cocktails en massages ga ontvangen tot ik er misselijk van word. En breek me de bek niet open over de locals die je die cocktails komen brengen en zelf nog nooit verder zijn gekomen dan het dorp even verderop, gewoon omdat die cocktails zichzelf niet gaan mixen voor die bodemprijs. En als ik écht effe ongelukkig wil worden, denk ik aan die mensen die halsoverkop hun land verlaten omdat ze anders een kogel in hun achterhoofd kunnen verwachten, verkracht worden terwijl hun kinderen toekijken of tot bloedens toe moeten werken voor nul euro. Wat die er wel niet voor over zouden hebben om gewoon op hun eigen veilige thuisbasis te blijven, kwartaal in, kwartaal uit.

Lees ook: Carmen: 'Wat maakt Amsterdam magischer dan Arnhem?'

Niemand ontneemt zich een vakantie, alleen omdat iemand die een paar duizend kilometer verderop woont zich nog geen cocktail kan veroorloven. Maar het zou best verfrissend zijn om er nog bewuster van te genieten en het weer als iets speciaals te zien. Er zijn namelijk ook mensen die niet duizenden kilometers bij ons vandaan wonen en die ook nog nooit op vakantie zijn geweest, om welke reden dan ook. Ik ga mezelf vaker gelukkig prijzen als ik weer eens een mooie plek op de wereld bezoek. En misschien moet jij dat ook doen als je achteloos een lekker glas wit wegslurpt in Kaapstad. Want shit, als je dit tijdschrift in je hand hebt, kan ik je verzekeren: wij hebben het goed.

Deze column stond in &C 07, 2019. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste &C (Wie is de ware?) die nu in de winkel ligt. 
Hier vind je meer columns van Carmen Felix.