Ik weet nog hoe erg ik het vond dat ik in groep acht een sporttopje moest gaan dragen van mijn moeder. Daarvoor was ik me nooit echt bewust van wat tieten nou voor je konden doen en betekenen. Ik was dat verwilderde kind dat tot aan d'r twaalfde genoeg had aan een onderbroek op het strand. Tot mijn oudere zus het opeens over 'erwtjes' begon te hebben. Iew. En mijn moeder begon ook nog te hameren op het feit dat een simpel hemdje niet meer genoeg was. Iets over ondersteuning en hangtieten. Mijn borstjes waren formaat pukkel nog niet ontgroeid of ik kreeg al horrorverhalen te horen over hoe ze, als je niet oppaste, konden eindigen op je knieën. Hoe gestoord is dat eigenlijk? Om een meisje van dertien al te wijzen op het schoonheidsideaal van een stevig, rond, perky tietje dat – god verhoedde – absoluut nooit mag gaan hangen? Ik had er meer aan gehad als ik destijds een lesje 'iedereen is mooi, elke tiet is mooi' had gehad.

Lees ook: Carmen: 'Selfcare is te laat op werk (of Zoom-call) verschijnen

Je zou kunnen zeggen dat je als persoon met tieten van jongs af aan al meer gezeik aan je kop krijgt dan als persoon zonder tieten. Er zijn blijkbaar allerlei maatstaven waaraan je moet voldoen. Je moet ze goed inpakken, ze mogen niet hangen, je mag ze niet laten zien, ze mogen niet te veel uitsteken, je mag er niet te veel mee pronken, ze mogen niet te klein zijn, maar ook zeker niet te groot. Nogal vermoeiend als je het mij vraagt. Gelukkig is mijn relatie met mijn borsten door de jaren heen flink geëvolueerd. Die erwtjes werden namelijk al snel flinke mango's op de havo. Ik vond het eerst verschrikkelijk dat die van mij veel prominenter waren dan die van de dunne, populaire, lange meisjes die ook op school rondliepen. Waarom had ik niet gewoon zo'n handzaam minicupje? Tot ik een jaar of zestien was en doorkreeg dat er zowaar interesse was in die knoeperds van mij.

Lees ook: Carmen: 'Make-up? Ik faal al op het gebied van skincare'

Spannender nog: mannelijke interesse. Jongens leken maar al te graag tegen mijn rondingen te praten, ze keken niet langer naar mijn gezicht. Dat werd dus snel 'tot ziens, infantiel Snoopy-behaatje' en hup, naar H&M voor een snollerig exemplaar met roze kant, strikjes, pareltjes en een hoop touwtjes. Of je dit nou onder zelfliefde kunt scharen, betwijfel ik.

De hele column van Carmen lees je in het febrarinummer van &C 'Borst vooruit', dat nu in de winkels, en hier te bestellen is. Je kunt de column ook lezen op Blendle.