Er zijn tegenwoordig zo veel factoren waar vrouwen rekening mee moeten houden voor ze hun eerste kind op de wereld zetten. Wil je het überhaupt? Is het je fysiek gegund? Ben je er psychisch klaar voor? Heb je iemand met wie je dit gaat doen? Hoe zit het met die wereldreis die nog op de planning stond? En je financiële situatie? Wat gebeurt er met je carrière die net een beetje op stoom komt? Gaat dat wel passen in je krappe appartement? Heb je er al zin in?

Lees ook: Deze sterrenbeelden voelen zich het best als ze single zijn

Als je met de prangende vraag 'wanneer begin ik in hemelsnaam aan kinderen' rondloopt, raad ik je aan om dit vooral niet te gaan googelen. Zeker niet wanneer je de dertig al bent gepasseerd, zoals ik en steeds meer vrouwen die 'met het idee spelen'. Zodra je iedereens favoriete zoekmachine gaat raadplegen kom je er namelijk achter dat je eigenlijk al jaren geleden, zo rond je 25ste, had moeten baren en dat je lichaam al op z'n retour is zodra je de dertig bent gepasseerd. Sterker nog: als ik het wereldwijde web moet geloven zou het een wonder zijn als ik op m’n 34ste zonder complicaties zou bevallen van een kerngezond baby'tje. Besluit je de vraag aan moeders in je omgeving te stellen, voor wat ervaringsdeskundig advies, dan loop je al gauw tegen antwoorden aan die alleen maar meer vragen opleveren: 'Wanneer jij in je hart voelt dat het goed zit.' Of: 'Het juiste moment is er nooit en tegelijkertijd altijd.' Echt geen flauw idee wat vrouwen met dit soort morsecode bedoelen, maar wijzer word ik er niet van.

Ik weet het zeker, toch?
Ik vond het wel geruststellend om te horen dat zelfs vrouwen die al lang en breed voor zichzelf hebben besloten geen kinderen te willen soms nog last krijgen van babyfever. Dat is blijkbaar een ding, een gek laatste signaal van je lichaam, meestal in je mid-thirties, waarbij je lijf tegen je gilt: weet je het zeker? Sandra (36) wist al sinds dat ze begin twintig was dat kinderen niks voor haar zijn. Ze is van het type 'hartstikke leuk bij anderen, niks voor mij'. Toch begon haar lichaam een beetje tegen te sputteren: 'Ik heb een oudere vriend, hij heeft al twee kinderen van in de twintig uit z'n vorige relatie. Dat wij samen geen kinderen zouden krijgen stond altijd al vast. Ik had de behoefte nooit en hij was al helemaal uitgevaderd. Toch begon het twee jaar geleden opeens onwijs te kriebelen. Ik snapte er niks van, opeens had ik dromen over mezelf met een kleine baby in m'n armen en ik voelde zo’n enorme liefde voor dit onbekende droomkindje.'

Lees ook: Ontgroening: deze BN'ers worden in 2022 voor de eerste keer ouders

'Doodeng vond ik het. Ik heb het toen nog een keer aangesneden bij m'n vriend, hoewel ik hem er eigenlijk niet mee lastig wilde vallen. Natuurlijk bleef hij bij z’n standpunt, hij is in de vijftig, hij wil geen baby. En ik moest gaan nadenken of ik bij de liefde van mijn leven wilde blijven of naar die rare koortsdroom moest gaan luisteren. Gelukkig gingen de dromen over en ben ik nu hartstikke gelukkig niet-moeder.' Het verhaal van Sandra is er een dat ik te weinig hoor. Ik heb zelf ook een tijdje gedacht: wil ik een baby of denk ik dat ik een baby hóór te hebben?

Meer weten over die babykoorts? Dat lees je in het hele artikel in &C's aprileditie 'Huisje, boompje, beestje?'. Het nummer kun je ook hier bestellen.