'Thuisblíjven, flapdrol. Niet thuiswérken. Zeg het gewoon zoalshet is: ouders moeten thuisblíjven.' 'Mama, wat doe je?' Schuldbewust kijk ik op van de persconferentie op het scherm. Ik beken: het zou zomaar kunnen dat mijn dochter mij deze afgelopen twee jaar meerdere malen scheldend voor de televisie heeft betrapt. En het zou ook kunnen dat het woord niet echt 'flapdrol' was, maar iets anders dat met een 'f' begint. 

Telkens als een niet nader te benoemen minister met een voorliefde voor opvallende schoenen en een niet nader te benoemen goedlachse premier het volk meedeelden dat de scholen weer dichtgingen en daaraan toevoegden dat ouders thuis moesten werken, ontplofte ik. Want iedere ouder weet dat thuiswerken met kinderen vaak niets anders is dan een utopie.

Lees ook: Avondritueel: waarom je je kind voorlezen niet wil overslaan

Maar goed, na zo'n persconferentie stak ik mijn hoofd even onder de koude kraan en zetten we de schouders eronder. 'Gaan we weer naar zo'n safarihuisje in Beekse Bergen? En mag ik nu twee vriendinnetjes meenemen?' Als voor de derde keer de mededeling komt dat de scholen dichtgaan vanwege corona, lichten de ogen van mijn dochter – inmiddels tien, vanaf haar zevende een pandemini – op. Want tot nu toe melk ik elke scholensluiting en lockdown uit. 

Tussen de noodopvang (thank God heb ik noodopvang omdat ik ook voor een nieuwszender freelance) en het thuisscholen door boek ik bungalowhuisjes in dierenparken met uitzicht op giraffen (en een sauna voor mij), gaan we schaatsen (schaatsbanen bleven als enige altijd open) en logeren we in hotels waar de hottubs op het dak per huishouden te reserveren zijn. Ik word er heel blij van, want lockdownverveling maakt me down. Maar mijn missie is vooral dat mijn kind zo min mogelijk last heeft van alles wat er gaande is in deze bizarre jaren.

Lees ook: Je kind als prins of prinses behandelen, hoe erg is dat eigenlijk?

Bewonderenswaardig
Want dat zijn het. Een raar gezinsleven, met thuiswerkende ouders (als het kan), oppas of noodopvang, online les. Al twee jaar geen kerstdiner op school, geen schoolreisjes en niet knuffelen met opa en oma. Vooropgesteld: mijn hart breekt pas echt voor kwetsbare kinderen (en volwassenen), voor mensen in onveilige thuissituaties, met weinig geld en voor eenzame pubers, studenten en ouderen. De kwetsbaren zijn de grootste slachtoffers, en dan bedoel ik niet alleen kwetsbaar voor het virus zelf, maar ook kwetsbaar voor de maatregelen. Ik zit in de decadente positie dat we een gelukkig, veilig gezinsleven engeld hebben. Maar zelfs voor weerbare gezinnen als het mijne is het pittig. 

Verder lezen? Het hele verhaal vind je in &C's maartnummer 'Ik wist het' dat nu in de winkels ligt. Of shop 'm in &C Webshop.