Terwijl ik me aan dit artikel zet – en me afvraag hoe ik eens zal beginnen – drentelt zoon Jules (2,5 jaar) me in volle vaart voorbij, door de woonkamer en langs de eettafel, de gang in. Hij roept uitzinnig: 'Naar buiten, poes schoenen aan' en mikt een Duplo-poes in een gereedstaande gymp. Met de schoenen in de lucht paradeert hij triomfantelijk de kamer in, naar de tafel toe, en werpt zich schaterlachend over mijn dijbeen. Hij wil naar buiten toe, en dan moet je inderdaad eerst schoenen aan. We gaan zo. Poes mag mee. Jules en ik kennen elkaar al zijn hele leven. De bevalling ging uiteindelijk goed, maar toen de placenta bleef plakken werd z'n moeder in allerijl met bed en al weggerold naar de operatiekamer. De langzaam volgestroomde verloskamer – in order of appearance: onze eigen verloskundige Marliek, een verpleegkundige, de klinisch verloskundige in opleiding, de klinisch verloskundige, de arts-assistent en tenslotte de gynaecoloog – was plotsklaps leeg. De klinisch verloskundige zei nog 'Shirt uit' en gaf me mijn bibberende, met bloed en vernix geglaceerde zoon. Deken erover, lichten uit en weg was ze. Zo zaten we bijna twee uur te bonden, tussen hoop en vrees. Ik nam de tijd om hem zachtjes te vertellen over mezelf, zijn moeder en de wereld om ons heen. En ik werd hopeloos verliefd op het kleine schepseltje dat rustig ademend houvast zocht in mijn borsthaar en af en toe zijn neusje oprichtte en nieuwsgierig omhoogkeek. Ik beloofde dat ik er altijd voor 'm zou zijn.

Lees ook: Kim Feenstra vs. Stanley: 'Niet tegen een zwangere vrouw in gaan'

Maar helaas, op dag drie zat ik alweer op kantoor – te balen, omdat het bij nader inzien erg verkeerd voelde om niet thuis te zijn bij moeder en zoon. Wist ik veel dat een geboorte ook voor een vader een levensveranderende ervaring zou zijn. Natuurlijk had ik wel wat vakantiedagen achter de hand, maar er zou zich alweer snel een deadline aandienen voor het tijdschrift Esquire waarvan ik de printchef ben. Op de redactievloer deed ik er een beetje stoer over. Mannelijke collega's zeiden dingen als: 'Goed zo, laat de vrouwtjes maar voor de baby zorgen.' Thuis zou ik de kraamhulp alleen maar voor de voeten lopen. Of niet soms? 

Welwillende vent
Nou, nee dus. Er valt veel van zo'n hulp te leren als je een welwillende vent bent die voor het eerst vader wordt (tip: lees Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt van Kluun, ook als je vrouw bent): niet alleen luiers verschonen, flesjes en kruiken maken en badderen, maar ook alles over huiduitslag, berg en andere kinderziektes. Zetpillen, zinkzalf, groeicurves, inbakeren, vaccinaties. Wat neem je mee als je met de kinderwagen op pad gaat? Hoe vouw je een kind in een rompertje? Daar zitten dus eindeloos veel drukknoopjes op. Zelfs de manier waarop je een baby dient vast te houden vergt enige studie. Het is mijn overtuiging dat als je het allemaal niet meteen oppakt, je spruit de rest van zijn minderjarige leven een black box blijft – waarom huilt-ie nou weer? Hoort die poep wel zo geel te zijn? Wanneer gaat-ie nou eens betalen voor de kost en inwoning? Als een anomalie dringt een baby je prettige leven binnen en zet alles op z'n kop. Er is tijd voor nodig om een beetje aan elkaar te wennen, zodat de liefde op het eerste gezicht zich ontpopt als een onvoorwaardelijk houden van.

Lees ook: Als ik moeder word blijf ik précies dezelfde persoon: yeah right

Toen Boris Johnson, de premier van Groot-Brittannië, net vader was geworden en door een journalist gevraagd werd of hij wel meehielp met de zorg voor zijn kind, was zijn antwoord bevestigend noch ontkennend, wat in de politiek meestal nee betekent. Hij was net als ik in elk geval meteen weer aan het werk gegaan. Nu mag je hopen dat hij op het logeerbed ligt met oordoppen in, terwijl zijn verloofde Carrie de nachtdienst draait. Iedere ouder weet dat je de eerste maanden bijna zwakzinnig wordt van slaapgebrek, en dat wens je een premier niet toe, zeker niet een premier van een land in een crisis. Maar vanwaar dan die vraag? Waarschijnlijk betrof het hier een woke journalist die wilde breken met het beeld dat moeder zorgt en vader werkt. Aan werkende vrouwen wordt immers altijd gevraagd hoe ze 'het' met de kinderen doen. Aan mannen nooit. Dus, prime minister, hoe doet u dat? In Nederland zijn enkele manhaftige pogingen gedaan om de traditionele rolverdelingen wat losser te wrikken, in de hoofden en harten van de mensen én in de praktijk. Sinds juli krijgen nieuwbakken papa's bijvoorbeeld vijf hele dagen (in plaats van twee, een voor de bevalling en een voor de aangifte) kraamverlof en ze kunnen vijf weken ouderschapsverlof opnemen tegen zeventig procent van het loon. Heerlijk lijkt me dat. En, mooi meegenomen: het grote nadeel van een vrouwelijke werknemer ten opzichte van een mannelijke werknemer wordt wat kleiner. Volgens de regering is het zelfs 'een doorbraak' en kunnen 'vrouwen nu makkelijker doorstromen naar de top' en 'misschien wel minder deeltijd werken'.

Benieuwd naar het hele verhaal van Erik? Zijn pleidooi voor vaderschapsverlof lees je in de nieuwste editie van &C 'Kinderen veranderen alles', die nu in de winkel ligt, of lees het artikel hier op Blendle. Je kunt het nummer ook hier bestellen.