Ik hou echt zielsveel van de zomer. En daardoor heb ik bar weinig met andere seizoenen. Zelfs nu ze allemaal enorm aan het verschuiven zijn (sorry Al Gore, we hadden beter naar je moeten luisteren toen je daar op dat podium stond te vloeken) en het warmer is in de herfst dan in augustus. Nee, ik leef nog altijd enorm náár de zomer toe, alsof dit het enige is wat telt in mijn jaar. Niks zo lekker als eindelijk die dikke panty en onflatteuze winterjas uit en heerlijk met je sandalen door het leven stappen.

Mensen die mij met een serieuze kop komen vertellen dat ze van de winter houden, vertrouw ik dan ook voor geen meter. Ik geloof het gewoon écht niet. Ik denk serieus dat dit mensen zijn die ook nog steeds denken dat kerst leuk is omdat het gaat zoals in Amerikaanse comedyfilms: met haardvuur, luxe cadeaus en families die ondanks al hun problemen tóch gelukkig en met elkaar aan een grote tafel vol beige voedsel zitten. Zo’n kerst staat net zo ver af van onze kerst als dat heerlijke, dikke pak sneeuw en die guitige sneeuwpop waar winterliefhebbers waarschijnlijk aan denken. Nee, de Hollandse winter is er vooral een van een snijdende poolwind en fietsen over ijzel. Doe mij maar een comfortabele zomer.

Lees ook: Carmen Felix: Gevoelsman

En toch is er één ding aan de zomer dat mij enorm opstandig maakt: het feit dat er zodra het zonnetje schijnt van je wordt verwacht dat je voortdurend sociaal aan het doen bent. Iedereen dendert totaal opgefokt door het verkeer op zoek naar het terras met de meeste zonuren of een zwemplek zonder kans op blauwalg. En als je weigert daaraan mee te doen, word je zonder twijfel met argusogen aangekeken. WhatsAppgroepen bestaan op deze schaarse, tropische dagen uit vaak onbeantwoorde schreeuwen om locatiesharing. ‘Waar is iedereen?’, ‘Is er iemand aan het borrelen vanavond?’, ‘Iemand zin om te bbq’en?’ en ‘Wie gaat er mee zwemmen?’ worden afgewisseld door ‘Kom naar het park!’ en ‘Iedereen al kaartjes gekocht voor Dertien in een Dozijn Festival met weer dezelfde artiesten?’

De groepsdruk om voortdurend bezig te zijn met exclusief leuke activiteiten is gigantisch sinds de komst van de WhatsAppgroeps-­chat, en op die paar warme dagen die ons grauwe akkerland rijk is, rijst die druk helemaal de pan uit. De verwachting dat iedereen de hele tijd maar aan het recreëren is in de brandende polderzon is op die dagen zo groot, dat ik juist een enorme drang voel om het tegenovergestelde te doen. Ik hou enorm van mezelf lekker marineren in factor dertig, braden tot ik krokant ben en daarna afkoelen in een recreatieplas.

Lees ook: Hanneke Hendrix: Free-range parenting

Maar op dat soort dagen, waarop iedereen mij continu vraagt of ik wel aan het genieten ben, heb ik vooral heel veel zin om de gordijnen dicht te trekken, alle deuren en ramen te sluiten zodat ik de barbecue van m’n buren niet ruik en een true crime­-documentaire op Netflix te bingen. Kluizenaren op warme dagen voelt nog lekkerder dan in november. Gewoon, omdat het ongehoorzaam en brutaal voelt om die schamele zonuurtjes niet met beide handen aan te grijpen. En omdat het cool en nonchalant voelt om niet gulzig naar buiten te rennen zodra het kwik boven de twintig komt. En ondanks die rebellie voel ik me de dag erna toch alsof ik het feest van de eeuw heb gemist. Kutfomo.

Wil je meer columns lezen van Carmen Felix? Haar nieuwe column staat in het septembernummer van &C, dat nu in de winkel ligt.