Het woord nerd is toe aan vervanging. Een nerd was vroeger een sukkel, een kneus met een bril, onaantrekkelijk en met rare, kinderachtige of juist totaal onbegrijpelijke hobby’s. Een nerd was niet iets wat je wilde zijn en zeker niet iets wat je jezelf noemde. Als je het mij vraagt, is alles wat vroeger voor en door ‘nerds’ was, nu opeens cool. En mainstream. Voor normalo’s. Waren de nerds vroeger die ondervoede maagdjes in je klas die zich alleen maar met computers en strips bezighielden, nu zijn het techjournalisten, miljonairs, ceo’s en gewoon heel populaire jongens. Mensen die ons, het gewone volk, beïnvloeden. Die ons inspireren om bepaalde apps te downloaden of zo’n lelijk sporthorloge te nemen. Mensen die ons vertellen dat we onze webcam moeten afplakken. En opeens luisteren we naar ze. Erger nog: opeens doen we alsof we ze zijn.

Lees ook: Carmen Felix: Maak je niet druk

Zijn we met z’n allen de afgelopen paar jaar niet hartstikke bezig geweest met nerd appropriation door te besluiten dat we deze cultuur ineens wél interessant vinden? We gaan nu massaal naar Star Wars-films, er lopen mensen met brilmonturen rond zónder glazen op sterkte en meisjes noemen zichzelf nerd omdat ze toevallig alle Harry Potter-boeken hebben gelezen op hun Kindle en dat irritante The Hunger Games-fluitje kunnen nabootsen. Hoe langer ik erover nadenk, hoe schuldiger ik me voel. Ik zou mezelf, uit respect voor de real ones, nooit een nerd noemen. Maar ik ben ook pas een paar jaar terug begonnen met het kijken van die vervloekte Star Wars-films, terwijl ik het eerst nog wist af te doen als ‘bloedsaaie space-zooi voor kneusjes’. Ik was een ongelovige en werd bekeerd door m’n vriend. Nu ben ik honderd procent om. Maar is dat echt nerd appropriation? Of staan mensen gewoon steeds meer open voor dingen die misschien net buiten hun interesseveld liggen? En vergeten we voor het gemak even dat al die zogenaamde ‘nerdy’ films, series en boeken juist gemaakt zijn voor een zo breed en groot mogelijk publiek? Nerdy is niet per se underground of exclusief.

En dan dat gedoe met technologie. Is dat ook appropriation? Dat we nu ook weleens op Tweakers kijken voor tips om je batterij te besparen met onze iPhone X? Of zijn we gewoon gedwongen tech-savvy te worden omdat het normaal is om de allernieuwste telefoon te hebben? Tel daarbij op dat privacy tegenwoordig een onderwerp van het volk is. Is het echt zo erg dat wij normalo’s ons daar nu ook een mening over hebben aangemeten? Is dat respectloos tegenover die echte nerds van vroeger?

Lees ook: Carmen Felix: Gordijnen dicht

Nah, wat mij betreft niet. Ik denk dat je het zo kunt zien: nerds zijn en waren mensen die qua interesses en kennis altijd nét iets sneller zijn dan wij, het plebs. Een soort trendsetters. Of het nou over fantasyboeken, superheldenstrips, lifehacks, privacywetten, mode of superverslavende films over een mooie prinses, haar verwarde broer, een chagrijnige piloot en een harig beest gaat. Voortaan moeten we maar gewoon meteen goed naar ze luisteren in plaats van ze eerst jarenlang belachelijk te maken. En om even terug te komen op mijn allereerste zin: laten we het woord nerd toch maar niet vervangen, een nerd is en blijft een nerd. Maar de connotatie is wel toe aan verandering: van negatief naar positief. Dat is het minste wat we kunnen doen.

Deze column verscheen eerder in magazine &C 10, 2018. Lees hier meer columns van Carmen Felix.