Dit terras is voor ons geschapen, dat kan niet anders. Het ligt direct aan de gracht, en op steenworp afstand van ons appartement. En Thierry werkt er, de ontzettend lekkere ober op wie Gaia het voorzien heeft. We hebben hier al heel wat vliegvrije uurtjes met z’n drieën doorgebracht.

Lees ook: Nienke (deel 9): Bonaire Beachboy

‘Flesje wit, emmertje ijs?’ vraagt Thierry. We knikken eensgezind. Hij kent ons door en door, en daarom houden we van hem.
‘Wanneer gaat dat in, dat eh… stappenplan van Stan?’ vraagt Robin aan me, zodra we de glazen vol hebben geschonken. Ik zie aan haar gezicht dat ze er geen bal van gelooft.
‘Hij gaat zo snel mogelijk verhuizen,’ zeg ik. ‘Dan komt hij bij mij.’
‘Okééé,’ zeggen Gaia en Robin in koor.
‘Jullie geloven het niet.’
‘Het kan wel hoor,’ zegt Gaia. ‘In echte liefde is alles mogelijk.’
‘Geloof jij daar dan in?’ grinnikt Robin. ‘In echte liefde?’
‘Het kan,’ zegt Gaia voorzichtig. ‘Niet voor mezelf hoor! Maar misschien voor Nienke wel…’
‘Het bestaat voor iedereen,’ zeg ik zelfverzekerd. ‘Het komt alleen niet altijd zoals je het van tevoren bedacht hebt.’ Robin rolt met haar ogen.

‘Als in: een getrouwde vent met drie gecompliceerde kinderen en een takkewijf, bedoel je?’ Ik neem een slokje wijn en laat mijn slipper aan mijn tenen bungelen. Laat ze maar lachen, denk ik. Ze zullen nog weleens zien.
Ineens krijg ik ijskoud water over me heen. Liters, zo lijkt het. Met ijsklontjes. Ik hap naar adem en sper mijn ogen open, maar ik zie niks. Mijn haren hangen als een nat gordijn over mijn gezicht.
‘Jij!’ hoor ik iemand krijsen. ‘Jij bent het!’ Dan word ik met stoel en al omgeduwd. Ik val met mijn rug op de harde straatstenen. Er gebeurt van alles om me heen. Gerinkel. Iemand gilt.
‘Wat is dit? Hou daarmee op!’ hoor ik Gaia roepen. Ik word overeind geholpen door Robin.
Dan zie ik dat Thierry een verwilderde vrouw in bedwang probeert te houden. Ze is bijna paars.

‘Vuile sloerie!’ brult ze.
‘Anne-Mar,’ stotter ik.
‘Ken jij die trol?’ vraagt Robin verbaasd. Thierry laat Anne-Mar los. Ineens lijkt ze zich bewust van het doodstille terras en de starende mensen. Ze slaat haar ogen neer en fatsoeneert haar kapsel. Ze ademt diep in. Dan kijkt ze me woedend aan.
‘Pascale belde me vorige week,’ hijgt ze. ‘Stan gedraagt zich belachelijk thuis. Ze vraagt zich af wat hij uitvreet op de route. En ik, domme doos, ik heb haar gerustgesteld. Gezegd dat Stan never nooit vreemd zou gaan. Zeker niet nu Thies…’
Ik verschiet van kleur. Ik heb haar over Thies verteld. Niet bij naam. Maar toch.
‘Ineens begreep ik het. Ik weet alles. Van jou gehoord nota bene!’ Ze knijpt haar ogen tot gemene spleetjes.
‘Hoe zou jij je voelen als jouw jeugdliefde, je steun en toeverlaat, je maatje, de vader van je kinderen, ligt te wippen met een simpel sletje?’ Ik krimp ineen.
‘Nou? Hoe zou jíj je voelen?’
‘Hee! Zo kan-ie wel weer!’ zegt Gaia. ‘Wie denk jij wel niet wie je bent?’
‘Tjee,’ zegt Thierry. ‘Ik wist wel dat jullie het allemaal met elkaar deden, daar in die Miles High Club. Maar dat het zo erg is… Doe jij het met háár man?’

‘Nee,’ snik ik. ‘Niet met die van haar. Met de man van haar vriendin!’ Thierry schudt zijn hoofd.
‘Wat een zooi. Ik snap d’r niks meer van.’ Ineens houdt Anne-Mar haar iPhone omhoog, en tot mijn schrik maakt ze een foto.
‘Die is voor Pascale,’ zegt ze nijdig. Dan draait ze zich om en beent weg. Ons allemaal verbijsterd achterlatend.
‘Wie is dat joh,’ zegt Robin. ‘Wat een bitch.’
‘Ze is een co-737,’ zeg ik. ‘Kennis van Stan. En blijkbaar ook van Pascale…’
‘Zal ik haar Insta even hacken? Beetje porno doet wonderen.’
‘Robin, alsjeblieft…’ zeg ik. Mijn paniekerige ademhaling verhindert me helder na te denken. Hoe zal dit af gaan lopen? Wat moet ik doen? Stan hangt nu ergens boven de oceaan. Na de landing zal hij zijn telefoon aan zetten, en zien dat hij gebeld is door Anne-Mar. Of nog erger: door Pascale.


Ik begin te klappertanden door de ijsklontjes die van mijn rug naar mijn billen beginnen te glijden. Gaia slaat haar leren jasje om mijn schouders.
‘Het komt goed,’ zegt ze. ‘Ik ga wel even met haar praten.’
‘Hoeft niet,’ zeg ik. Ik geef het jasje terug. Dan begin ik te rennen in de richting van het steegje waarin Anne-Mar is verdwenen. Ik moet haar zelf spreken. Vanavond nog.

Lees hier meer verhalen van de stewardessen Nienke en Gaia van Flying Secrets.