‘Wat fijn je weer te zien,’ zegt Constanza. ‘Mét de vier felbegeerde strepen op je mouw, hartstikke leuk voor je!’  

We schudden elkaar de hand. Ik heb erg geboft met mijn unitmanager. Ze heeft veel voor me betekend tijdens mijn leerperiode, en daarnaast is ze gewoon een leuk mens. Ik sta te trappelen om te vertellen hoe fantastisch ik mijn promotie vind. En natuurlijk om te vernemen hoe goed ik ben, in mijn nieuwe rol als leidinggevende.  

Lees ook: Nienke (deel 3): 'Dit is een slechte film. Een soap. Met mij in de hoofdrol.'

‘Ik neem je gegevens er even bij,’ zegt Constanza als ze plaatsneemt achter haar bureau. ‘Je talen: Engels, Frans, Spaans en Duits, zie ik. Italiaans?’ ‘Yep,’ zeg ik, en glimlach als ik aan mijn spannende date met Gianluca denk. Ze klikt wat met haar muis. ‘Ik kan wel zeggen dat we erg blij zijn met mensen zoals jij.’ Ik begin te glimmen. Natuurlijk is het bedrijf blij met mensen zoals ik.  

Dan lijkt het gesprek in niets meer op een evaluatie. We keuvelen alsof we op een crewborrel zijn. Ik vertel honderduit over mijn belevenissen en Constanza hangt aan mijn lippen. Ook zij heeft ooit gevlogen, het is geen geheim dat ze het vliegende leven erg mist. Als de gesprekstijd bijna voorbij is zegt ze: ‘Ik neem de trainingsverslagen nog even met je door. Het is altijd goed voor je zelfvertrouwen om te horen wat er over je geschreven is.’ Ze scrolt verder en knikt tevreden.  

‘Nou, dat spreekt voor zich. Invoelend, de crew voelt zich veilig bij jou, goed benaderbaar, actief en ad rem, zie ik een paar keer terugkomen in de feedback. Ze begint te lachen. Prachtige verschijning in de cabine, wordt ook een keer genoemd.’ Ik knik. Natuurlijk. Ineens zie ik een fronsrimpel, recht tussen Constanza’s wenkbrauwen. Verontrust vraag ik me af wat ze leest. Johannesburg! Opeens schiet het door me heen. Die nertsmevrouw met die grote waffel!            

‘Ik kan het uitleggen,’ zeg ik. ‘Ze ging tekeer tegen de tweebanders en…’ Constanza kijkt verstoord op. ‘Wat? O, dat. Maak je geen zorgen, die passagier gedraagt zich op elke vlucht zo. We weten ervan. Maar dat is het niet.’ Ze leunt nu geconcentreerd over haar toetsenbord. ‘Het is alleen dat…’ Ze wrijft over haar kin. Ik ga rechtop zitten. ‘Ach, het is maar een verslag,’ mompelt ze. ‘Een momentopname. Subjectief natuurlijk.’  

‘Wat? Wat is het?’ Ik voel me ineens een beetje misselijk. ‘Je komt flirterig over,’ zegt Constanza, een beetje ongemakkelijk. ‘Ik zie het in verschillende bewoordingen langskomen. Aanhalerig, flirterig, verleidelijk, provocerend. Constanza kijkt me aan. ‘Heb je daar iets van meegekregen?’
‘Wie zegt dat?’ vraag ik.
‘Is dat van belang?’ vraagt Constanza.  

Ineens lijkt ze helemaal niet zo welwillend meer. Ze kijkt me ernstig aan. Dan schiet me iets te binnen. Beoordelingspurser Lida. Die belerende troela met die seksloze krullenkop en dito comfortschoenen. De degelijkheid zelve. Die meewarige blik, toen ik stond te geinen met een passagier. Zij is het. Dat moet wel. Ze wees me er tijdens de vlucht fijntjes op dat ik gepaste afstand moest houden. Maar wat is afstand? Dat is toch ook subjectief? En wat is flirten? Dat kun je toch net zo goed ‘speciale aandacht’ noemen? Constanza is even stil. Ze denkt na, zie ik.  

‘Nou goed,’ zegt ze uiteindelijk. ‘We laten het hierbij. Ik neem aan dat je weet dat een purser van ons bedrijf zich te allen tijde zo professioneel mogelijk tegenover onze klanten gedraagt.’
‘Ja,’ zeg ik. ‘Ja, natuurlijk.’

Dan geef ik Constanza een hand en loop naar de benedenverdieping van het bemanningscentrum. Ik voel me precies een klein meisje dat terechtgewezen is. De hallelujastemming van vanochtend heeft plaatsgemaakt voor twijfel. Met een kopje koffie en mijn iPad vertrek naar de purserbriefingruimte.  

Wat is dat toch met mij? Ik heb zojuist wel tien complimenten ontvangen, maar toch blijft dat ene, negatieve oordeel hangen. Hartstikke onterecht, toch trek ik het me aan. Ik neem een slokje koffie. En met het opheffen van mijn arm zie ik in mijn ooghoek de vier zilveren strepen op mijn mouw. Nee. Ik moet nu niet aan mezelf gaan twijfelen. Ik ben verdorie purser. En flirterig? Alsjeblieft zeg. Seksloze Lida kan de pot op. Als ik haar nog eens tegenkom aan boord, zal ik haar eens laten zien wat flirten is. Echt flirten. Misschien kan ze er nog iets van leren.

Lees hier meer verhalen van de stewardessen Nienke en Gaia van Flying Secrets.