Veel te vroeg arriveer ik op het bemanningscentrum. Gespannen open ik whatsapp. Niks. Hoe kan dat nou? Hij zou toch vóór zijn functioneringsgesprek op Schiphol zijn? Ik kijk naar de klok in de purserbriefingruimte, pas over twee uur hoef ik me aan te melden voor een op-en-neertje naar Genève. Dan scan ik de rest van het bemanningscentrum. Nergens een spoor van Stan. Wat moet ik nu? 

Lees meer: Nienke (deel 2): High frustration seat

Om de tijd te doden loop ik naar Schiphol Plaza. De afgelopen dagen heb ik hem niet te pakken gekregen. Ik heb daar alle begrip voor, hij heeft het gewoon zwaar. Pascale is een gecompliceerde dame en ze is heel egoïstisch, heb ik begrepen. Het zal hard aangekomen zijn, toen Stan haar vertelde dat hij bij haar weggaat. Hoe ze zich verder op gaat stellen vind ik moeilijk in te schatten. Het zou zo maar kunnen dat ze de kinderen bij hem weg gaat houden. 

Ik zwerf van de Rituals naar de America Today en rommel wat in een bak met sjaaltjes. Er zit een knoop in mijn maag. Het zou toch niet zo zijn dat die bitch rare eisen is gaan stellen? Een megahoge alimentatie, of zo. Het huis en de boot op haar naam, je hoort de vreemdste dingen op de route. In de vliegwereld hebben we daar een naam voor: goudvinkjes. Dat zijn vrouwen die erop uit zijn een piloot financieel compleet uit te kleden. 

Ik loop naar de Starbucks en bestel een chocolat hazelnut frappuccino om mezelf te troosten. Als ik eenmaal zit, stel mezelf gerust. Wat Pascale ook voor ons in petto heeft, we komen hier doorheen, Stan en ik. 

Ineens krijg ik een berichtje van Stan. Hij komt er zo snel mogelijk aan. Ik haal opgelucht adem en neem een slokje van mijn frappuccino. Ik moet me niet van alles in mijn hoofd halen, het gaat goedkomen. Daar komt hij al, in zijn gewone kleding. Hij gaat tegenover me zitten. Zijn ogen staan flets en hij kijkt me niet aan. De knoop in mijn maag is terug.

‘Is het zo erg?’ vraag ik. O nee, denk ik erachteraan. Ze is door het lint gegaan. Ze klampt zich vast aan haar oude leven. De hysterische trut. 
‘Sorry,’ zegt hij. Hij wrijft over zijn gezicht. ‘Het was een beetje chaotisch de afgelopen dagen…’
‘Dat kan ik me voorstellen,’ zeg ik.
‘Het is Thies.’ 
Even begrijp ik niet wat hij zegt. Thies is hun oudste zoon. Wat heeft hij hier nu mee te maken? 

‘Hij is gediagnostiseerd, PDD-NOS.’ Aan Stans gezichtsuitdrukking zie ik dat dat heel ernstig is. ‘Eigenlijk heb ik het altijd al geweten,’ gaat hij verder. ‘Hij is zó anders dan Thieu en Thirsa. Pascale is er kapot van. Ze dacht dat er hoogbegaafdheid uit zou komen, uit die testen. Bij Pascale in de familie is iederéén… hoogbegaafd’ Een ijskoude koude rilling loopt over mijn rug. Ik wend mijn blik af, naar mijn frappuccino. Ik wil niet dat hij verder praat, echt niet. Maar hij doet het toch.

‘Ik wacht even, tot Pascale het allemaal weer een beetje op een rijtje heeft. Ze kan er niet veel meer bij hebben.’ Mijn handen beginnen te trillen. Dit kan niet waar zijn.
‘Nien. Je begrijpt het toch, hè ? Thies is mijn kind. Je hebt geen idee wat die diagnose betekent voor ons gezin.’
Hij heeft haar niks gezegd…
‘Nien?’ 
Hij legt zijn hand op de mijne. Ik trek hem terug. ‘Het is ook beter voor jou, als ik het gesprek nog even uitstel. Ik wil niet dat jij hierin betrokken wordt, het is te heftig.’ 

Dan gaat zijn telefoon. Het is Pascale, blijkbaar. Hoogbegaafde Pascale, met haar inloopkast vol schoenen. Die geen seks wil hebben met Stan, omdat ze dan vlekken op haar satijnen beddengoed krijgt. Maar die wel samen met Stan een gezin heeft. En Thies, kleine Thies met zijn gedragsproblemen. Daar kan ik niet tegenop. En dat wil ik ook niet. Ik sta op, het op-en-neertje wacht op mij. Mijn benen voelen wiebelig als ik begin te lopen. Als ik omkijk zie ik door mijn tranen heen dat Stan verdiept is in zijn telefoon. In het bemanningscentrum aangekomen plof ik neer op een van de banken. Dit is een slechte film. Een soap. Met mij in de hoofdrol.

Ineens voel ik een hand op mijn schouder. Het is Gaia. 
‘Volgens mij gaat hier iets niet helemaal goed,’ zegt ze. Ze buigt voorover en dwingt me haar aan te kijken. ‘Kom. We gaan jou even ziek melden. Daarna praten we verder.’***

Lees hier meer verhalen van de stewardessen Nienke en Gaia van Flying Secrets.