Het sprookjesachtige turquoise van de zee weerkaatst de meedogenloze zon. Verblindend. Ik knijp mijn ogen samen en tuur over het water. In de ondiepe lagune die zich eindeloos voor me uitstrekt wordt surfles gegeven. De meeste leerlingen zijn jonge kinderen, die continu uit het water gevist worden door gebronsde kerels met dreadlocks en engelengeduld.

Lees ook: Nienke (deel 8): Iets met handboeien

Daartussen moet Stan zich ergens bevinden. Surfen is volgens Stan iets wat je een keer in je leven geprobeerd moet hebben, en Bonaire is natuurlijk de uitgelezen plek. Ik heb het hem afgeraden. Het ziet er niet uit, zo’n spierwit winterlijf, tussen al dat bruin. Hij heeft geen surfkleding en kan alleen maar verbranden. Bovendien is hij eh… niet de meest atletische man op aarde. Net toen hij er in slaagde om drie seconden te blijven staan, werd hij omver gesurft door een kleuterklasje. 
Ik trek me terug onder het afdakje van palmbladeren en roer een scheut opgeklopte room door mijn ijskoffie. De surfdude achter de bar lacht naar me. Ik lach terug. Wat ziet de wereld er toch anders uit nu Stan weer in mijn leven is. Alles gonst en bruist, de koffie smaakt nog intenser, de lucht is blauwer dan ooit.
En: alle mannen werpen me bewonderende blikken toe, ondanks (of misschien wel dankzij) m’n extra kilo’s. Alsof ik Doutzen herself ben.

Ik neem de ijskoffie mee en loop door het poederzachte zand terug naar mijn strandbedje. Nadat ik mezelf weer geïnstalleerd heb zet ik mijn zonnebril op en blader wat door de &C. Het lukt me niet te focussen op de artikelen, mijn gedachten rennen steeds hetzelfde rondje.
Zonder uitzondering komen ze uit bij de agressietraining. Hij heeft bij mij geslapen, die nacht. (Bij mij thuis, in mijn eigen bed!) En wat hij me daar vertelde... Ik ril een beetje als de snoeiharde passaatwind opsteekt, en nestel mijn voeten in het warme koraalzand. Nachten heeft hij liggen woelen, biechtte hij op. En uiteindelijk heeft hij besloten dat het zo niet langer kon.
Hij voelde zich zo eenzaam en verder verwijderd van Pascale dan ooit. Hij houdt van mij, niet van haar. De scheiding zal dus in gang gezet worden. In stappen, om de schok voor de kinderen -met name Thies- te dempen.
Eerst gaan ze verhuizen naar het dorp van Pascale’s ouders. Dan kunnen zij bijspringen bij praktische zaken zoals opvang en sportclubjes. Zodra ze daar wonen zal hij zijn gezin verlaten. Ik sluit mijn ogen even om het allemaal goed tot me door te laten dringen. Hij verlaat zijn gezin voor mij…
Natuurlijk hoopte ik dat hij de knoop meteen zou doorhakken, maar dit is wat mij betreft ‘second best.’ Het is een stappenplan waar hij goed over na heeft gedacht. Het zal zijn gezin aan niets ontbreken, en dat zal uiteindelijk positief uitwerken op onze relatie.

Dan zie ik hem, vlakbij het strand. Een knalrood hoofd. Zijn haren hangen in pieken over zijn gezicht. Het T-shirt dat hij op mijn aanraden draagt is kleddernat. Zo te zien heeft hij meer in het water gelegen dan dat hij op de plank heeft gestaan. Ik ga rechtop zitten en zwaai.
Zijn armen en benen maaien ongecoördineerd in het rond zodra hij me ziet. De surfleraar schudt zijn hoofd en gebaart dat hij de plank naar het strand moet duwen. Ik grinnik. Nouja, dit kan in ieder geval van z’n bucketlist.

Meteen rent hij naar me toe duikt hij met zijn koude natte lichaam bovenop me.
‘Niet doen,’ zeg ik. Ik kijk geschrokken om me heen. ‘Misschien zijn hier collega’s!’
‘Ik zie niks,’ zegt Stan. Hij duwt me terug op het bedje bijt me zachtjes in mijn hals.
Dan kust hij me op mijn mond. Hij smaakt zilt en zanderig. Op zijn kin plakt een miniem stukje schelp. ‘Bovendien,’ fluistert hij, ‘het kan mij geen fuck schelen wat onze collega’s ervan denken. Ik hou van je.’ Met zijn tong duwt hij mijn lippen uit elkaar. Ik sluit mijn ogen en geef me over aan zijn kus. Straks mag iedereen het weten, jubelt een stemmetje in mijn hoofd. Nog heel even. Nog heel even!

Ik beweeg me niet, en voel hoe zijn lichaam zich aan mijn gloeiende huid verwarmt. Zijn erectie duwt verlangend tegen mijn bovenbeen. We lachen erom. En kussen weer.
Zo, denk ik. Zo moet het altijd blijven. Het strand de zee. De wind in onze haren. En onze lichamen dicht tegen elkaar aan. Het is overduidelijk. Dit is geluk.

Lees hier meer verhalen van de stewardessen Nienke en Gaia van Flying Secrets.