‘I’m so dead!’ roept een passagier in de donkere cabine. Al snel heb ik hem gevonden.
‘What happened?’ vraag ik aan de man, die me wanhopig aankijkt vanuit zijn stoel.
‘This is so frustrating,’ jammert hij. ‘These seats! I can’t sleep in here!’

De man klaagt nog even verder over de stoelen. Hij heeft kramp en kan zijn benen nauwelijks kwijt. Ik luister en geef hem in alles gelijk. Mooier kan ik het niet maken, de stoelen zijn nu eenmaal klein, en de kist zit rammend vol. ‘You guys don’t have any idea,’ verzucht hij. Om het leed te verzachten breng ik de man een kussentje en een paar oordoppen.

Ik kijk op mijn horloge. Nee toch, er is al een kwartier van mijn pauze afgesnoept. Snel loop ik in de richting van de deur. Daar ga ik namelijk ‘af’. Zo noemen wij de slaappauze tijdens een nachtvlucht. Op de meeste grote kisten hebben we een soort slaapruimte in het plafond van de cabine. Maar deze kist, een Airbus, heeft dat allemaal niet. In gedachten ga ik even na of ik alles bij me heb. Opblaasbaar nekkussentje: check. Oordoppen, sokken: check. Ik ben klaar voor mijn schoonheidsslaapje! Ik hoop dat ik een beetje bijtrek. Stan staat namelijk vanavond op me te wachten in Salt Lake City, en we hebben iets te vieren…  

Ik wurm me langs de wachtrij bij het toilet en arriveer bij mijn crewseat. Haastig bevestig ik het gordijntje en trek de stoel onderuit. Nu heet het officieel een High Comfort Seat, bedoeld om op te slapen. Ineens voel ik iets tegen mijn kuiten kletteren. Het is warm en nat. Ik draai me om. Daar staat een Amerikaanse kleuter. Hij is nog geen vier jaar oud, en zijn moeder heeft hem al zeker drie blikjes diet coke en een familieverpakking Cheetos gevoerd. Hij veegt zijn mondje af.  

‘Where’s my mommy?’ vraagt hij. Ik kijk naar de kots op mijn rok en onderbenen. Bruin, met stukjes.
‘Oké,’ zucht ik. Ik neem de kleuter bij de hand, en breng hem naar de pantry.
‘Jij was toch allang af?’ vraagt mijn collega Lidewij terwijl ze een tray met glazen water maakt. Ze geeft me een geïrriteerde blik.
'Probleempje,’ zeg ik, en ik wijs naar mijn ondergekotste panty.
‘Jee. Vervelend voor je.’ Ze draait haar rug naar me toe en richt haar aandacht op de tray.  

Ik schuif de kleuter naar voren en maak me uit de voeten. In het toilet wissel ik van panty, en probeer ik met een plastic lepeltje de klonten van mijn schoenen te schrappen. Weer klim ik naar voren, over benen, stapels dekens en lege zakken chips.  

Ik ga zitten op mijn High Comfort Seat en trek het gordijntje dicht. Dan sluit ik mijn ogen. Meteen verschijnt Stan op mijn netvlies. We hadden zo’n heerlijk gesprek via Facetime, voordat ik vertrok. Volgende week gaat hij het gesprek aan met Pascale, zijn vrouw. Het moeilijke gesprek, je weet wel, over hun onvermijdelijke scheiding. Mijn hart maakt een sprongetje. Het voelt alsof ik in de startblokken sta. Ik heb zo lang genoegen moeten nemen met een leven on hold. Vanaf nu kunnen we vooruit gaan kijken! Ik glimlach in het donker. Ineens voel ik dat er iemand naar me staat te kijken. Ik doe mijn oogmasker af en daar staat de moeder van de kleuter.  

‘One diet coke please,’ zegt ze.
‘I’m on my break,’ zeg ik, niet zo vriendelijk. Ik probeer het gordijn weer dicht te trekken, maar de vrouw houdt hem open.
‘My son is almost dehydrated. He really needs a diet coke!’
Even trekken we allebei aan het gordijn, de vrouw en ik. Ik win, en trek het met een ruk dicht. Ik zet mijn oogmasker weer op en probeer Stan te visualiseren.

Dan gaat mijn linkerbeen slapen. En mijn rechterbil. Ook moet ik vreselijk plassen. En ik heb het ijskoud. Niet aan denken! Denk aan de komende nacht met Stan! Ik heb verdorie niet voor niets een gloednieuw Victoria’s Secret-setje ingepakt! Slapen moet ik, en wel nú!  

Dan wordt het gordijn opengerukt.
‘Waky, waky, rise and shine! Ik ben aan de beurt!’ Lidewij staat met haar oogmasker op haar hoofd naast mijn stoel.
‘By the way,’ geeuwt ze. ‘Er staat een boze dame in de pantry. Heb je haar kindje laten uitdrogen?’
Kreunend kom ik overeind. Ik had beter niet kunnen gaan slapen, mijn rug voelt alsof er een trein overheen is gereden.  

I’m so dead, denk ik, als ik terug strompel naar de pantry. High Comfort Seats, of eigenlijk álle vliegtuigstoelen, zouden verboden moeten worden. 


Lees hier meer verhalen van de stewardessen Nienke en Gaia van Flying Secrets.