De keuken is het zonnigste plekje in ons appartement. Ik zit er graag te dromen. Als ik terugkom van een reis ga ik hier altijd even zitten om het werk van me af te laten glijden. Ik voel me eigenlijk best goed, bedenk ik me, terwijl ik een potje groene thee zet. Ik heb heerlijk geslapen, voor het eerst sinds Stan en ik aan de time-out begonnen.

Lees ook: Nienke (deel 6): Loslaten

Ik heb geen idee waar Robin en Gaia zijn en dat vind ik prima. Lekker rustig zelfs. Het knalt de laatste tijd zo, hier in huis, en ik zit daar dan middenin. Terwijl ik mijn tanden in een cracker met kaas zet, open ik mijn iPhone. Nog steeds kijk ik eerst of ik een berichtje heb van Stan, wat natuurlijk niet zo is. Zijdelings check ik mijn vliegrooster.

Er gaat een schok door mijn lichaam. Dit kan niet. Haastig controleer ik de codes. Ik lees het goed. Over twee weken staan er drie cursusdagen ingeroosterd. Drie dagen Schiphol-Oost en vervolgens een aantal Flight Safety-examens. Dat is veel te snel.

Alle veiligheidsprocedures moeten we uit het hoofd leren, in het Engels. Van kaping tot decompressie, van EHBO tot agressietraining en ook wat we moeten doen als we in zee ditchen. Ik begrijp precies waarom dit nodig is en ik begrijp zelfs dat het bedrijf een score van tachtig procent van ons eist. Maar ik krijg dit niet in mijn hoofd binnen twee weken. Ik ben namelijk dyslectisch. Meteen bel ik de afdeling cursusplanning.

‘Kan het een weekje later?’ vraag ik aan de stem aan de andere kant. Ik haat de wanhopige ondertoon in mijn stem, maar ik kan het niet onderdrukken. ‘Mijn kwalificaties verlopen pas over vier maanden,’ zeg ik, om nog enigszins overtuigend over te komen.
‘Nee,’ zegt de vrouwenstem. ‘Het is druk. Er zijn veel nieuwe basiscursussen, daarom plannen we iedereen wat eerder in.’ Nu moet ik een smoes bedenken. Een leugentje om bestwil. Ik moet zeggen dat ik een allergische aanval heb gehad. Of dat ik per ongeluk zwanger ben geraakt. Of…

‘Alsjeblieft,’ smeek ik. De stem zucht. Ik hoor getik op een toetsenbord.
‘Nee, sorry,’ zegt ze. ‘Alles zit vol.’
‘Oké,’ zeg ik, en hang op.
Trut, denk ik bij mezelf. Wat ben je toch een brave Hendrika. Nu moet je eraan geloven.

Ineens voel ik me moe en lusteloos. Ik had natuurlijk ook gewoon kunnen zeggen dat ik dyslectisch ben. Zo erg is dat toch niet? Hele volksstammen zijn dyslectisch. Het zegt niets over mijn intelligentie of hoe ik functioneer aan boord. Het is niets om je voor te schamen.

In een van de keukenkastjes vind ik een groot pak geglazuurde donuts. Opstandig smijt ik ze op tafel en ga achter mijn iPad zitten. Meteen verschijnt er een pop-up met een leuk zomerjurkje, dat ik in een opwelling bestel. En er zijn ook leuke schoenen in de aanbieding, zie ik. Die bestel ik ook. Net voordat ik een tweede donut wil nemen en de halve webshop leeg wil kopen, komen Robin en Gaia binnen. Met veel kabaal en een grote boodschappentas.

‘Nienepien!’ roept Robin. ‘Eet je hier vanavond? Gaia maakt pasta amatriciana.’ Dan kijken ze naar mijn iPad. En naar het aangebroken pak donuts.
‘O jee,’ zegt Gaia. ‘Flight Safety?’ Ik knik moedeloos.

‘Ik voel me zo dom,’ zeg ik. Bedroefd kijk ik naar mijn vriendinnen. Gaia is purser. ‘Beauty and brains’ noemen ze haar. Robin heeft gestudeerd aan de universiteit en beschikt over een fotografisch geheugen. En dan kom ik. VMBO, met de hakken over de sloot. Mijn enige talen zijn steenkolen-Frans en Engels met een Brabants accent.

‘Valt hartstikke mee joh,’ zegt Gaia. ‘Ik had voor alle onderdelen honderd procent.’
‘Het valt helemaal niet mee,’ zeg ik. ‘Ik moet alles eerst tien keer lezen en dan schema’s maken. En een mind map. Dan pas kan ik het gaan leren. Ik kan wel huilen.’

‘Wacht eens,’ zegt Gaia. ‘Ik kreeg een mail, van Lazlo. Hij heeft de meest recente examens met zijn iPhone gefotografeerd.’
‘Niet!’ zeg ik geschokt.
‘Jawel hoor,’ zegt Gaia, zonder blikken of blozen.
‘Kijk eens aan,’ zegt Robin. ‘Nou, dat wordt een honderdprocentje voor jou.’
Gaia rommelt wat met haar iPhone en even later krijg ik drie berichtjes binnen: alle examenvragen van vorige week.

‘Maar… dat is fraude,’ jammer ik.
‘Welnee,’ grijnst Robin. ‘Dat is love. Ik overhoor je wel.’
Robin en Gaia pakken een donut en schuiven erbij aan de keukentafel. Help. Wat moet ik doen? Ga ik blokken? Of pleeg ik examenfraude?*

Lees hier meer verhalen van de stewardessen Nienke en Gaia van Flying Secrets.