Huub: 'Ik ben en blijf op zoek naar de warmte uit mijn jeugd. Ik had een muzikale vader die ons meerstemmig leerde zingen, mijn moeder droeg gedichten voor tijdens het koken. Als dat je basis is, is niets meer raar. Daarbij hadden mijn ouders een snoepwinkel, waar ik de meest uiteenlopende mensen en vreemde snuiters voorbij zag komen. Ik denk aan Willem, Engelbert en alle andere dorpse types die bij ons thuis biertjes kwamen drinken. Mijn jeugd heeft mij een grabbelton aanpersonages opgeleverd – daar profiteer ik nog steeds van. Een goede start is geen garantie voor een succesvolle carrière, maar als je het geluk hebt om op zo'n fijne plek op te groeien, dan is dat het allergrootste cadeau, van daaruit kon ik me verder ontwikkelen.'

Lees ook: Hans de Booij: 'Hoe ouder je wordt, hoe minder je betaald krijgt'

Geen derde divisie
'Aanvankelijk achtte ik mezelf niet goed genoeg om acteur te worden. Op de toneelschool koos ik dan ook voor de vastigheid van de docentenopleiding. Tot mijn vriend Sjoerd Pleijsier me in het vierde jaar zei: 'Hou toch op man, lesgeven kun je altijd nog, ga er gewoon voor!' Ik ging voorzichtig stagelopen bij de acteeropleiding, waar ik al snel een toneelrol naast Mary Dresselhuys bemachtigde in een productie van Joop van den Ende. In het publiek zat een vriend van regisseur Dick Maas, wat me de hoofdrol in De lift opleverde. Van niets naar twee hoofdrollen binnen twee jaar! Toen ging de knop om: als ik dan toch acteur word, dan wil ik ook tot de top tien van ons land behoren. Ik ben geen man voor de tweede of derde divisie. Inmiddels ben ik zo'n honderdveertig rollen verder, switchte ik van het lichtere Amsterdamned- en Flodder-genre naar Shakespeare en theaterrollen, en kreeg ik nominaties voor de hoogste prijzen. Het wel of niet winnen van zo'n Gouden Kalf is overigens niet het belangrijkste, het gaat erom dat je meetelt – dat je gezien wordt.'

Lees ook: George Baker: 'Na Una Paloma Blanca ging het helemaal loos'

Toedeloe en de groeten
'Ik ben een man van rare zijsprongen. Zo presenteerde ik twaalf jaar lang het autoprogramma Stapel op auto's. Dat was volgens sommigen not done, maar gelukkig heb ik me daar nooit iets van aangetrokken. Ik volg altijd mijn eigen pad. Het is af en toe een vreemde wereld, want dezelfde mensen die iets de ene keer totaal not done vinden, staan wel bij je op de stoep als je een grote rol in een film gaat spelen: of je dan niet iets voor ze kunt betekenen. Best hypocriet, vind je niet? Eén ding weet ik zeker, en daar ben ik trots op ook, ik heb het zelf gedaan, met mijn eigen talent. Ik heb nooit op iemands stoep liggen smeken en hoef niemand te bedanken. Mijn instelling was en is: dit is het, het is laten of nemen. Zo niet? Toedeloe en de groeten, op naar de volgende!'

De rest van het interview met Huub lees je nu in &C 'Nog eentje dan' of hier op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.