‘Dus je bent de 29e aan het vliegen?’ Bedachtzaam neemt mijn moeder een slokje van haar koffie.
‘Ja,’ zeg ik, ‘ik heb het al met pappa besproken.’

Lees ook: Gaia (deel 8): De blonde Viking

‘Dus je kan niet mee naar de opening van het nieuwe bedrijfspand?
‘Nee,’ zeg ik, ‘maar misschien kan Linde?’ Ik weet best dat Linde nooit kan. Maar ik vraag het toch.
‘Je zusje zit voor een fashion-event in Dubai.’
‘Jammer,’ zeg ik. ‘Linde is altijd erg goed in dit soort dingen. Veel beter dan ik.’
Dat meen ik. Linde is als een vis in het water bij openingen van nieuwe bedrijfspanden. Ze zou zelfs met plezier een lintje doorknippen, als dochter van de directeur.
‘Kan je geen vrij vragen?’
‘Een vrijetijdsverzoek moet ik een paar weken van te voren in het digitale systeem zetten. Ik ben dus te laat.’
Mama zegt niets. Ik zie dat ze naar de koffer staart, die leeg is en midden in de kamer ligt. ‘Waar moet je naartoe?’ vraagt ze.
‘Dat weet ik nog niet. Ik zit morgen reserve. Als kantoor belt moet ik binnen een uur op Schiphol zijn. Dat kan dus Singapore zijn, maar ook New York.’
‘Hoe weet je dan welke kleding je moet inpakken?’
‘Dat hoor ik wel als ik gebeld word.’
‘Wat een vreselijk gedoe toch altijd,’ zucht mijn moeder. ‘Die onregelmatigheid. Je bent het afgelopen jaar op geen enkel familiefeestje geweest. Kerst. Opa’s verjaardag. Tante Willekes’ pensionering. Je bent altijd weg.’
En dat is geen toeval, denk ik erachteraan.

Mijn moeder zet haar kopje neer. ‘Lieverd, er is iets wat ik met je wil bespreken. Je bent bijna dertig. Op jouw leeftijd is het helemaal niet raar om jezelf belangrijke levensvragen te stellen. Wordt het geen tijd…om aan je toekomst te denken?’ Ik rol met mijn ogen. Ja hoor, we zijn er weer.
‘Wat zijn eigenlijk jouw ambities? Je bent zo getalenteerd. Toen ik jouw leeftijd had…’ Ze fronst haar perfecte wenkbrauwen. Ik kijk ernaar. Lang niet gezien, die frons. Ik dacht dat-ie weggebotoxd was.

‘Ik weet het mama. Je had mij al. En je leidde een volwassen leven. Je zorgde voor de huishouding zodat papa aan zijn carrière kon werken.’ Ze knikt tevreden.
Je begrijpt het dus. Als je iets wilt oogsten, moet je nu zaaien. Zonder iets te zeggen loop ik met haar lege koffiekopje naar de keuken en knal het onder het espressoapparaat. Even blijf ik met mijn beide handen op het aanrecht leunen.

Verdomme. Hoe doet ze dat toch altijd? Me een rotgevoel over mezelf bezorgen?’ Ik wilde eigenlijk vertellen over de bijzondere reizen die ik de afgelopen weken gemaakt heb. Over de lieve mensen die ik heb ontmoet. De interessante mannen. Ze luistert gewoon niet.

Ik brand mijn vingers aan de hete koffie die uit het apparaat komt en vloek hardop. Dan loop ik terug naar de kamer. Ik moet me niet zo laten opnaaien door mijn moeder. Gewoon zeggen wat ik denk. Assertief zijn, net als tijdens mijn werk. En ik moet me al helemaal niet laten vergelijken met Linde, die een eigen kledinglijn heeft, en succesvol beautyblogger is. Die wel aanzien heeft bij ‘ons soort mensen’, maar die me samen met haar, door status verblinde vriendinnen, uitlacht waar ik bij sta.

Terwijl ik mama de koffie overhandig zie ik dat ze bezorgd naar me kijkt. ‘Het is niet te laat lieverd,’ zegt ze zacht. ‘Papa heeft nog geen geschikte kandidaat gevonden, misschien...’
‘HR-officier is niks voor mij mama. En zeker niet bij papa’s bedrijf.’
‘Waarom niet? Het zou goed aansluiten bij je opleiding. En je werkt met mensen, dat wilde je toch zo graag, dat sociale?’
‘Ik werk nu ook met mensen. Zeker nu ik purser ben…’
‘Op de tennisclub hoorde ik dat ze bij Air France twee keer zo veel mensen inzetten om hetzelfde werk doen,’ zegt ze. Ze fronst weer. ‘En ze verdienen ook nog eens veel meer, ’t is maar dat je dat weet.’ Ze drinkt haar koffie leeg.‘Denk maar eens goed over na over die baan,’ zegt ze terwijl ze opstaat en de zijden kussentjes op de bank schikt zoals zij ze graag ziet liggen. ‘Je kunt zo aan de slag bij papa.’

Nadat ik haar heb uitgelaten zie ik Robin in de deuropening van haar slaapkamer verschijnen.
‘Is ze weg?’ fluistert ze.
‘Ja,’ zeg ik. ‘Je kan weer tevoorschijn komen.’
‘Zal ik…een kopje thee zetten?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Doe maar wat sterkers. En kom alsjeblieft even naast me op de bank zitten.’

Lees hier meer verhalen van Gaia en Nienke.