Ik word wakker van een knorrend geluid in mijn maag. Tijdens de vlucht naar Osaka heb ik nauwelijks tijd gehad om te eten, en daar moet ik nu voor boeten. Ik app naar de collega’s − die al in de karaokebar zijn − dat ik eraan kom, maar eerst iets ga eten bij ‘de bakplaat.’

 Lees ook: Nienke (deel 7): Flight Safety

Ik neem de lift naar beneden en ga de straat op, op zoek naar mijn vaste eettentje. Bij een ‘bakplaat’ ben je verzekerd van een snelle hap. Eenvoudig, maar altijd lekker en met veel groenten. Terwijl je op een kruk aan een soort bar zit, roerbakken de koks je eten voor je neus, op een hete, ijzeren plaat.

Het is er nooit gezellig − meestal zit je onder een tl-balk − en de drankkeuze is beperkt tot sake, bier en groene thee. Maar dat is niet erg. Je komt hier om te eten, niet om te praten. Zodra ik op een van de krukken plaatsneem, krijg ik een geplastificeerde menukaart in mijn handen gedrukt. Ik bestel een portie gyoza (Japanse dumplings) en kip.

Een wat oudere Japanse dame, met een monddoekje en witte handschoentjes, legt kiemgroenten en een stukje kip op de hete plaat. Met een diepe buiging overhandigt ze mij alvast wat misosoep en rijst, dat hoort erbij. Ik eet de gyoza met stokjes en slurp van de soep, om te laten horen dat ik geniet.

Dan zie een westers gezicht, recht tegenover me. Hij is blond en enorm groot, in vergelijking met de Japanse zakenmannen en -vrouwen om hem heen. Zijn haar is iets te lang en bij heeft een klein baardje. Hij zit te hannesen met de stokjes en trekt een vies gezicht als hij een hapje van zijn glibberige gerecht neemt. Wat heeft hij in godsnaam besteld?

Dan maakt hij een fout. Hij zet zijn eetstokjes rechtop in zijn bakje rijst. Dat betekent dat je iemand dood wenst. Een grove belediging voor alle aanwezigen. Dit gaat helemaal fout. Snel pak ik mijn schaaltjes op en ga op de kruk naast hem zitten.
‘First time in Japan?’
‘How do you know?’ vraagt hij verbaasd.
Hij is zich van geen kwaad bewust. Hij maakt het ene beledigende gebaar na het andere, en wijst zelfs met zijn wijsvinger naar de koks. Die kijken beschaamd naar de grond.

Terwijl ik hem het een en ander uitleg over de Japanse cultuur van beleefdheid en respect, bekijk ik hem aandachtig. Dat accent, de blauwe ogen… het kan niet anders. Dit is een Scandinaviër. Meteen krijg ik het warm. Nu moet ik iets bekennen. Robin kijkt vaak naar historische series, uit interesse in ‘cultuur en geschiedenis.’ Ik kijk weleens mee, in het bijzonder naar één bepaalde serie: Vikings, met Ragnar Lothbrok als hoofdpersonage.

Wat je in die serie ziet, gaat alle verbeelding te boven. Heerlijke, wilde mannen, met staalblauwe ogen en − als het even meezit – ook met naakte bovenlichamen. Die armen, die baarden, die… woestheid. Robin kan me nog meer vertellen. Zo’n serie kijk je natuurlijk niet voor de cultuur, maar voor de kerels.

Onbeschaamd kijk ik naar zijn behaarde onderarmen en zijn grote handen. Haakon heet hij, en hij komt uit Noorwegen. Ik moet moeite doen om te luisteren naar wat hij te vertellen heeft. In gedachten heeft hij me al ontvoerd naar zijn walhalla. Onder de tafel tik ik een berichtje naar de groepsapp van mijn collega’s. Haakon weet het nog niet, maar straks gaat hij met mij mee naar mijn hotelkamer.

Als we buiten staan kus ik hem vurig op zijn mond. Haakon kust gelukkig terug. Wel een beetje té beschaafd naar mijn zin. Verlegen zelfs, en onhandig. Ragnar Lothbrok zou dit heel anders aanpakken, dat weet ik zeker. Toch besluit ik door te zetten. Eenmaal in de privacy van mijn kamer zal zijn Viking-natuur wel loskomen.

Maar dat is niet zo. Al tijdens het uitkleden zie ik zijn ware aard. Alles gaat even beheerst en geordend. Als hij bijna naakt is, pakt hij hangertjes uit de kast en bergt hij zijn kleding netjes op. Zijn schoenen schuift hij onder het hotelbureau. Zelfs zijn sokken vouwt hij op. Als hij klaar is, gaat hij op het bed zitten.

‘I’m ready,’ zegt hij. Ik ben verbijsterd. Waar is de wilde, woeste Viking? Mijn persoonlijke Ragnar? Hij is niet eens heel erg boos als ik hem vertel dat het niets kan worden vannacht. 
Ik eigenlijk wel. Vooral op Robin, met haar bizarre series.
Teleurgesteld ga ik op bed liggen en sluit mijn ogen. Dan denk ik aan Gianluca…*

Lees hier meer verhalen van Gaia en Nienke.