De crewborrel is de perfecte gelegenheid om de gedane vlucht even van je af te laten glijden. Je hebt ze in allerlei vormen en maten. Je hebt ‘de vieze borrel’, waarbij je - nog nahijgend van een vlucht - in je uniform aan de wijn gaat. Je hebt ook ‘de officiële,’ ergens in een Hollandse club, met Koninginnedag of kerst en zo. Je hebt ze ‘casual’, op het strand, of in een bar. Je hebt ze droevig, na een sterfgeval aan boord, maar ook uitbundig en wild. Daarnaast heb je hele speciale crewborrels. Borrels met grote gevolgen. Zo groot, dat ze je leven zomaar overhoop kunnen gooien.  

Het is mijn eerste vlucht ‘los’ (zo noemen we het, als je net uit de cursus komt). Ik sta in de lobby van het crewhotel in Buenos Aires en voel me vreselijk opgelaten. Iedereen ziet er namelijk fantastisch uit. Hoge hakken, strakke jurkjes en opgestoken haren. Ik staar ietwat bedremmeld naar mijn eigen kloffie: de spijkerbroek en sneakers die ik ook draag als ik naar onze dorpskroeg ga. Niemand lijkt deze blunder echter op te merken, iedereen is even aardig, en iets later lopen we naar de overkant van het hotel, waar een aantal leuke tentjes zitten.  

Ik bestel zo snel mogelijk een mojito om de spanning een beetje te verdrijven. Vanuit een veilig hoekje aan de bar kijk ik toe hoe iedereen het gezellig heeft met elkaar. Ze zijn allemaal zo mooi, zo gebekt, zo sophisticated. Ik zuig nog iets harder aan mijn rietje. Wat zouden ze van mij vinden? Een Brabants tutje? Ugly Betty in the city?  

Ik verman me en neem nog een mojito aan van Stan, een copiloot met helblauwe ogen. Ineens wordt er gedanst. Tot mijn schik begint Stan alle aanwezige dames de dansvloer op te trekken. Uit alle hoeken en gaten schieten de Argentijnse mannen toe. Ook dat nog! Ik kruip nog iets verder weg achter de bar, maar het is al te laat. Stan tilt me op… en zet me op de bar!  

‘Nee,’ gil ik, ‘haal me eraf!’
‘Prima,’ antwoordt hij. ‘Als jij morgen met mij de tango danst.’
Ik wil maar één ding, van die bar af, dus ik stem toe. Zijn gezicht komt dicht bij het mijne als hij begint te praten. Volgens mij is hij behoorlijk dronken.
‘Jij bent net los, dan moet je zoiets meemaken!’ versta ik nog net.  

De volgende ochtend nemen we een taxi naar een dansschool in de wijk Palermo. De workshop wordt één grote ramp, ik kan me helemaal niet concentreren op de moeilijke passen, omdat Stan me zo stevig vastpakt. Weer komt zijn gezicht heel dicht bij het mijne. Hij ruikt heerlijk, ik krijg het er bloedheet van.  

Na een uurtje houden we het voor gezien en stelt Stan voor om nog een stukje te wandelen door de wijk. Dan gebeurt er iets bijzonders. Zo maar uit het niets, op een onbeduidend pleintje met platanen, beginnen twee mensen de tango te dansen. Langzaam bouwen ze de spanning op, tot het een vurige dans wordt die alle toeschouwers meesleurt in een allesverslindende hartstocht. Even word ik overvallen door een geluksgevoel. Dit is hoe ik me het vliegende leven heb voorgesteld. Dit is hoe ik me mijn leven heb voorgesteld. Romantisch en sprankelend. Compleet anders dan het leven van mijn oude schoolvriendinnen.  

Zonder erbij na te denken pak ik Stans hand en knijp erin. Stan knijpt terug. Hand in hand lopen we, of liever gezegd, rennen we zo snel mogelijk terug naar het hotel. Er volgt een middag waarin we onze lichaamsdelen niet meer van elkaar kunnen onderscheiden. 

De volgende dag, als we elkaar in uniform bij het ontbijt treffen, spreken we af dat dit niet kan en mag, hij is tenslotte getrouwd. Het hele gebeuren raakt me diep. Heb ik zo vergist? Waren het dan toch alleen de mojito ’s op de crewborrel? 

Inmiddels ben ik twee jaar verder. Jaren waarin er veel gebeurd is. Ik heb Robin en Gaia ontmoet, en ik ben verhuisd naar een fantastisch appartement in Amsterdam. Inmiddels weet ik beter. Ik wéét dat Stan de ware is, en hij weet het ook. De passie tussen ons is enorm, ook zonder tangoworkshop. Hij wacht nu alleen nog op het juiste moment om zijn vrouw te verlaten. Ondertussen vliegen we samen de hele wereld over. En het begon allemaal met een o zo gezellige crewborrel…