‘Wat doet u met mijn jas?’ snerpt de vrouw. ‘Dat is een nerts.’ ‘Mijn collega hangt hem voor u in de kast,’ zeg ik vriendelijk.  

Mokkend loop ze achter mijn businessclass-collega Jamie aan. Wat een chagrijnig wijf, denk ik. Maar ik zeg natuurlijk niets. Het is mijn eerste ‘oefenvlucht’ als purser en ik kan alles hebben. Eindelijk mag ik leiding geven, en ik ben ready to go! De enige stressfactor is beoordelingspurser Simone, die me de hele vlucht naar Johannesburg gaat volgen en verslag zal doen op kantoor.  

Ik maak een vliegende start, ik assisteer zowel in de business- als economyclass, houd de communicatie met de cockpit op peil en help een blinde man. De vlucht verloopt prima en ik geniet van mijn nieuwe rol. Dan hoor ik gekrijs vanuit de galley bij de businessclass. Simone knikt naar me en ik ren door het gangpad naar voren.  

‘Wat zijn jullie toch een primitieve maatschappij!’ gilt de nertsmevrouw, die ik voor het gemak maar even 2C noem. ‘Ik heb een vermogen betaald en wat krijg ik? Krakkemikkige stoelen, smerige noten en slecht personeel!’ Ik zie dat Jamie het moeilijk heeft.  

Ik geef 2C een hand en stel me voor als purser. Daarna vraag ik haar wat het probleem is. Het blijkt haar gangpadstoel te zijn. Ze wil liever aan het raam. Even twijfel ik of ik haar haar zin moet geven. Simone staat met haar iPad in de keuken en maakt een aantekening over mijn reactie. Ik besluit 2C te ruilen met een andere passagier. Simone knikt ter goedkeuring. Jamie zucht vermoeid. ‘We hebben een bully,’ zegt ze. ‘Een rasechte. Ze zit me continu op de hielen. Niets is goed.’  

Een uur later kan ik dit alleen maar beamen. Wat we ook doen, altijd is er een probleem. De wijn is te koud, het water te metaalachtig, het bestek te zwaar en de servetten zijn niet absorberend genoeg. Tot overmaat van ramp moet ze naar het toilet, net als mijn collega’s de desserttrolleys aan het prepareren zijn. ‘Wat is dit,’ roept ze uit. ‘Gaan jullie tegenwoordig nu ook al bepalen wanneer we naar het toilet mogen? Of moeten we soms over die karren heen springen?’
‘Mijn collega’s willen de desserts klaarzetten,’ zeg ik. ‘Dit duurt vijf minuten. Ze perst haar lippen samen.
‘Ik eis dat jullie die karren weghalen. Ik wil naar het toilet, en wel nú.’ Ik kijk door het gangpad. Ook aan de andere kant staan de trolleys voor het toilet.
‘U zult even moeten wachten,’ glimlach ik. ‘Maar in ruil daarvoor serveren we u een heerlijk toetje.’
‘Jullie lopen hier met een heel leger aan personeel, maar nog krijg ik geen enkele service. Mag ik uw naam?’
Ik neem 2C apart, en vertel haar in duidelijke bewoordingen dat we dit gedrag niet hoeven te accepteren.
‘Ik dien een klacht in over u,’ is haar enige reactie.

Even later zit in op mijn crewstoel. Op mijn iPad zie ik dat 2C een trouwe klant is, een frequent flyer. Verdorie. Nu krijg ik een klacht, midden in mijn pursertraining. Ik baal ervan. Ik wil iedereen laten zien dat ik dit kan. 

Ineens staat er een man voor me. Groot, bruine ogen, business suit.
‘Ik ken deze dame,’ zegt hij. ‘Ze woont in Johannesburg, net als ik.’
'Doet ze altijd zo?’ vraag ik. ‘Ja,’ zegt hij. ‘Altijd. Iedere vlucht. Het is een zure, onbevredigde trut.’ Even denk ik dat ik het verkeerd verstaan heb, maar de man staat te bulderen van het lachen. Simone komt ook niet meer bij.
‘Zo! Die zit!’ roept ze uit.  

Dan laat ik de spanning varen en lach mee. Hij heeft gelijk ook. Sommige mensen zijn niet tevreden te slaan. En er zijn belangrijker dingen. De man geeft me zijn visitekaartje. Ik zie dat hij er iets op heeft geschreven. Vlak voor de landing lees ik het. Meneer woont in een villa in een buitenwijk van Johannesburg. Of ik zin heb om naar zijn ‘braai’ te komen? Ik gniffel. Wat heb ik toch een fijn leven. En wat een contrast met het leven van mevrouw 2C.

Lees hier deel 1 van de Flying Secrets van Gaia