Het gonst van de bedrijvigheid op het bemanningscentrum. Met tegenzin begin ik aan de voorbereiding voor de nachtvlucht naar Taipei. Ik ben er met mijn gedachten niet helemaal bij, de negativiteit van mijn moeder hangt nog om me heen. Ik weet dat ik mijn eigen keuzes moet maken, maar op de een of andere manier hoor ik steeds haar stem, als een irritant achtergrondgeluid.
‘Je ontwikkelt je talenten niet,’ hoor ik. ‘Straks is het te laat, en sta je met een kunstheup en opgespoten wangen achter de trolley, tot je pensioen gevangen in een gedienstig leven.’

Lees ook: Gaia (deel 9): Bijna dertig

Ik huiver even. Als oude oma in de cabine, zoals bij de Amerikaanse maatschappijen. Wil ik dat? Of kan ik toch beter bij papa in de HR?

Ik neem een slok lauwe koffie uit een plastic bekertje en ga met mijn iPad in de purserbriefingruimte zitten om de passagiersgegevens door te nemen. Vijftien glutenvrije maaltijden en drie mensen die meedoen aan de ramadan. En we hebben een vip.

Hè bah. Ik heb een hekel aan – bepaalde − vips. In het bijzonder aan modellen, rappers en YouTube celebrities. Vaak komen ze met veel toeters en bellen aan boord en duwen je meteen een lijst met onredelijke eisen onder je neus. Zonder te betalen willen ze upgrades voor hun crew en ze misdragen zich, naar de ‘gewone’ passagiers. Vrijwel altijd krijg je een trap na op Twitter.

Dan zie ik dat de vip een dj is. Een very famous dj nog wel. Ik lees zijn naam. Ik verschiet van kleur. Hij is mijn all-time favourite. Ik beluister zijn muziek altijd en overal. Dat verandert de zaak! Als er iemand onredelijke eisen mag stellen, is hij het. Ik doe alles voor hem.

Op slag is mijn moeders stem uit mijn hoofd verdwenen. In plaats daarvan hoor ik een vette beat. Ik begin te glimlachen. Dit is zo gaaf!

De nachtvlucht is lang en vol beloften. Ik neem me voor om mijn dj naar de galley te lokken voor een nacht vol intieme gesprekken. We gaan te gekke Insta-foto’s schieten. Ik op zijn schoot natuurlijk. Zoenend misschien? Wat zullen Robin en Nienke jaloers zijn…

Die avond komen de dj en zijn crew als laatsten aan boord en nemen plaats in de businessclass. ‘Is dat niet zwaar, zo’n tour?’ vraag ik hem, tijdens de eerste service. Hij haalt zijn schouders op. ‘Soms. Vorige week draaide ik een paar dagen in LA. Nu in Taipei en Singapore. Ik wil graag een beetje fit zijn. Dus als je het niet erg vindt…’ 

‘Moeten jullie niet iets eten? We hebben hamburgers,’ dring ik aan.
Kom nou mee naar die galley, denk ik. Ik moet een foto. Voor mijn Instagram. Hij schudt zijn hoofd.
‘Chips, nootjes, bonbons?’
‘Nee, bedankt,’ zegt hij.
‘Een intiem gesprek?’ Hij hoort me niet meer. Hij trekt zijn petje over zijn gezicht en zet zijn stoel in de horizontale stand. Shit. Daar gaat mijn fotomoment.

De rest van de vlucht verloopt rustig. Veel te rustig, als je het mij vraagt. Niemand van de crew maakt zich schuldig aan divagedrag. Er komen geen onredelijke eisen. Er worden geen sigaretten opgestoken. En ik zie niemand seksen onder een businessclassdekentje.
Ik loop naar de voorste galley om mijn beklag te doen bij tweebander Ingrid.

‘Ze willen niks,’ bevestigt ze. ‘Alleen water.’
Stiekem gluren we, vanachter het galleygordijn. De dj en zijn gevolg houden zich schuil achter een onneembare vesting aan dekens, petjes, oordoppen en gezichtsmaskers. Ze slapen. Heel erg diep, zo te zien.

Ik ben een beetje teleurgesteld. We zijn nu al halverwege de vlucht, en we hebben nog geen enkele intimiteit uitgewisseld. Ik zal moeten accepteren dat we geen vrienden worden. Zelfs niet op Facebook. Na de landing in Taipei komt hij me persoonlijk bedanken. Dat is lief, maar nu durf ik niet meer te vragen of hij met me op de foto wil. Laat staan of ik even op zijn schoot mag zitten.|

‘Dit was een fantastische vlucht,’ zegt hij.
‘Echt?’ stamel ik.
‘Ja man. Geen gerammel met die karren, of geschuif met die gordijnen. Geen geklets, geen verzoeken voor een handtekening of foto. Zelden heb ik zo lekker bijgeslapen.’
‘Geen dank hoor,’ zeg ik. Ik voel dat ik begin te blozen.
‘Als dank wil ik de hele bemanning uitnodigen voor mijn concert vanavond,’ lacht hij. Mijn hart maakt een sprongetje. Meent hij dat?
Hij meent het, en zegt tegen zijn manager dat hij ons op de vip-list moet zetten.

Als de dj en zijn aanhang van boord zijn knijp ik mezelf even. Dan stuur ik een appje naar Robin en Nienke: ‘Houd mijn Insta in de gaten. Jullie raden nooit wie ik vannacht aan boord had…’

Lees hier meer verhalen van Gaia en Nienke.