Gaia (deel 5): 'Hij wil absoluut geen relatie. Precies wat ik zoek'
Stewardes Gaia (29) heeft samen met haar beste vriendinnen en collega's een droomleven. Ze reist de wereld rond en leert zichzelf te wapenen tegen haar dominante vader en pleasende moeder. Een 'serveerster in de lucht' noemen haar ouders haar, maar zelf weet ze wel beter. Het leven in de lucht als vrijgezel bevalt haar prima.
Gianluca en ik zijn een perfecte match. Nou ja, bijna perfect. Hij blijft natuurlijk een Italiaan en hij is klein van stuk, maar dat vergeef ik hem. Verder klopt het gewoon. Hij is bereisd, heeft scherpe humor en hij houdt van beestachtig wilde seks. En, heel belangrijk: hij wil absoluut geen relatie. Precies wat ik zoek dus.
Lees ook: Gaia (deel 4): Het beoordelingsgesprek.
Hoewel hij meer met onze maatschappij vliegt dan ikzelf, is het nog best een gedoe om hem te kunnen ontmoeten. Hij werkt voor een groot internationaal bedrijf en zijn werkterrein ligt verspreid over een aantal Afrikaanse landen. Met wat puzzelen komen we er meestal toch uit. Vanavond zijn we allebei in Abuja in Nigeria. Ik loop door de halfdonkere kamer, negeer een rondrennende kakkerlak en trek de gordijnen dicht. De airco rammelt en sputtert. Langzaam wordt het stiller buiten, in de verte begint een roedel honden te blaffen. Terwijl hij onderweg is naar mijn hotel fantaseer ik alvast een beetje over hoe de nacht zal gaan verlopen.
Speciaal voor hem heb ik van alles in mijn koffer gegooid. Verschillende setjes (niet te duur, want Gianluca houdt van het betere bijt- en scheurwerk) en daarnaast een berg chocolade, kaas, wijn en noten om het op mijn kamer gezellig te maken. Hij is een man die onmiddellijk to the point komt, net als ik. Zodra hij me ziet zal hij zijn tanden in mijn nachtkleding zetten. En in mij. Heerlijk, ik kan niet wachten.
Met een klopje op de deur geeft hij aan dat hij er is. Ik slaak een opgewonden gilletje en ren naar de deur. Met gesloten ogen wacht ik op het geluid van scheurend textiel. Maar ik hoor niks. Hij negeert me, loopt langs me heen en gooit zijn tas neer. Alsof hij thuiskomt van kantoor en ik zijn huisvrouw ben. Dan ploft hij op het bed. Nou ja zeg. Dat was toch niet de afspraak? Ik ga naast hem zitten en duw mijn borsten tegen zijn arm. Alsof hij door een eng Afrikaans beest gestoken wordt, springt hij op en begint hij door de kamer te ijsberen.
‘Ze kwamen allemaal te laat!’ foetert hij. ‘Het is onwerkbaar. Ik verzet de meeting al naar een half uur later, maar ik mag blij zijn als we aan het eind van de ochtend compleet zijn!’
‘Wat erg,’ zeg ik. Ik masseer zijn schouders, wat hij mopperend toelaat. Ik schenk een glaasje wijn in en geef het hem. Hij neemt een grote slok. En nog een. Dan houdt hij zijn glas op om bijgeschonken te worden. Dat doe ik maar. Misschien dat hij dan…
Hij schiet weer overeind.
‘En dat verkeer! Waar rijden ze hier nu eigenlijk! Links of rechts? Er is geen doorkomen aan. Het is nog erger dan in Napels!’ Ik zucht. Het is overduidelijk: een gevalletje werkstress. Gelukkig heb ik daar mijn methodes voor. Ik duw hem wat achterover en ga op zijn schoot zitten. Als hij mijn kimono echt niet kapot wil scheuren doe ik het zelf wel. In één ruk is alles uit. Hij knippert een paar keer met zijn ogen. Maar daar blijft het bij.
‘Waarom moet alles zo omslachtig?’ gaat hij verder. Wanhopig kijkt hij me aan. ‘We moeten iedere meeting beginnen met een dankwoord en gebed. Ik kan er niet meer tegen.’ Oké, denk ik. Dit gaat ‘m niet meer worden. Tijd voor grof geschut. Ik loop naar mijn koffer, die op het andere bed ligt, en rommel er wat in. Waar is hij? Ik stop hem altijd in mijn koffer voor noodgevallen, zoals deze situatie. Als ik hem gevonden heb, haast ik me naar de badkamer.
De bodysuit is rood, met veel doorkijkjes. Smakeloos, enorm sletterig en te ordinair voor woorden. Heel geschikt voor een acute aanval van werkstress dus. Ik gooi de badkamerdeur open en blijf even staan, voor het dramatisch effect. Gianluca is op slag stil. Met grote ogen staart hij naar mijn opgepompte borsten.
‘Dio mio,’ stamelt hij. ‘This is so… cheap.’
Ik loop een rondje om het bed en nog voordat ik iets kan zeggen voel ik zijn hongerige lippen tegen mijn dij. Grommend zet hij zijn tanden in een van de kousen. Ik schater het uit als hij me optilt en op het bed smijt. Soms hebben ze maar een klein beetje aanmoediging nodig, die gestreste mannen, maar soms ook nét even ietsje meer.*
Lees hier meer verhalen van de stewardessen Nienke en Gaia van Flying Secrets.