Ik woon in Amsterdam. In een lief appartementje in Bos en Lommer, met kleine kamertjes, smalle steile trappen, een maandelijkse huur waar je u tegen zegt en muren van karton. De prijs die ik betaal voor deze vierkante meters is inclusief sociale controle door en voor mijn buren. Bij ons in de straat zal het niet voorkomen dat de buurvrouw wekenlang dood en aangevreten door haar kat op de vloer van haar appartement ligt. Ze speelt namelijk piano en als ik haar een dag niet hoor, ga ik even kijken of ze oké is. Soms denk ik dat ze expres niet speelt, zodat ik langskom. Vaak heeft ze dan koekjes in huis, alleen zijn die niet te vreten.

Ik weet veel van de mensen om me heen. Zo weet ik dat mijn buren op rechts papegaaien hebben: Johan en Diego. Johan en Diego hebben een ochtendritueel dat je in een halfslaap nog wel eens doet denken aan de Tweede Wereldoorlog. Het kan ook best zijn dat ze destijds iets hebben opgestoken, want de papenazi’s zijn al 78 jaar. ‘Zó oud?!’ vroeg ik laatst, iets te enthousiast, in de hoop dat de vogels binnenkort zouden sterven. Maar helaas… deze klootzakken kunnen wel honderd jaar oud worden. 

Ik weet ook dat de onderburen iedere donderdagavond rond 18.00 uur seks hebben en daarna eten bestellen. Seks hebben ze altijd op dezelfde muziek: Me and My Monkey van Robbie Williams. Dit is niet hun eigen keuze, ik zet het altijd aan, ongeveer een kwartier nadat de buurman thuiskomt van zijn werk. Het duurt exact even lang als de daad (7.13) én ik word vrolijk van het liedje. Een win-winsituatie van heb ik jou daar.

Mijn buurman op links haat seks. Dat heeft hij een keer laten weten door heel hard op de muur te bonzen toen ik het deed. Alsof dat niet genoeg was, sprak hij mij hierop aan bij de glasbak. (Waar je sowieso niet tegen mensen moet praten. De confrontatie met de wekelijkse schaamte in de vorm van lege flessen vind ik al heftig genoeg. De buurman kent deze regel niet. De lul.)

‘Ik wil niet zeiken hoor buurvrouw,’ begon hij zijn spraakwaterval van azijn-pis. Voor iemand die niet wil zeiken, heeft mijn buurman vaak een volle blaas. Ik speelde de onschuld zelve, zette mijn hoofd op naïef en vertelde hem dat ik geen idee had wat hij bedoelde, dat ik in het weekend niet thuis was geweest en dat mijn ouders in mijn huis hadden gelogeerd. De buurman droop af als een houten snijplank in een afdruiprekje, doordrenkt met vies afwaswater.

Laatst stond hij aan mijn deur, om te vragen of Me and My Monkey wat zachter mocht. ‘Die heb ik aan staan omdat ze hier op links effe aan het neuken zijn,’ antwoordde ik. ‘Wat haat je eigenlijk meer? Seks of muziek?’ Mijn buurman vond dit een kutvraag en smeet met woord-kots over ploegendiensten en zijn drukke bestaan. ‘Jij weet niet hoe het is om….’ kreeg ik de rest van de 7.13 naar mijn hoofd geslingerd.

Naast mijn buurman komt een appartement vrij. Dus zoek je nog een woning, heb je nooit seks, ben je gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog en verdraag je Robbie Williams elke donderdag om 18.00 uur? Welkom thuis!