Het is 09.30 uur op zondagochtend en mijn vriendin zit in haar auto voor mijn deur op me te wachten. Ik kan mijn badslippers niet vinden en dat vind ik - mede door mijn nachtelijke escapade een paar uur eerder - een wereldprobleem én niet mijn schuld. Helaas is er niemand thuis die ik de schuld in de schoenen (of in dit geval slippers) kan schuiven dus de spanningen tussen mij en de ladekasten lopen hoog op.  

We gaan naar de sauna. Natuurlijk ben ik weer te laat, ondanks dat ze me vroeg écht klaar te staan om 9.15 uur, omdat we onze exacte aankomsttijd moesten doorgeven in verband met het inplannen van een massage. Dat was niet het enige dat de sauna vooraf wilde weten. Ook wilden ze weten wat ik wilde eten bij ontvangst, lunch, diner, tussendoor en: of ik mijn eigen badslippers zou meenemen.

‘Jij bent alvast begonnen met voorzweten?’ grapt mijn vriendin als ik na een paar lange minuten, zonder badslippers, naast haar op de bijrijdersstoel plof. ‘Naar welke sauna gaan we eigenlijk,’ vraag ik en bedenk me dat ik daar lekker laat mee kom. Stel dat ze nu zegt dat we een sauna gaan pakken hier ergens in de buurt? Dan kan ik mijn dagje ontspanning wel op mijn niet-afgetrainde buik schrijven. Ik ben namelijk als de dood om niet-afgetrainde familieleden, of juist wél-afgetrainde collega’s, tegen het lijf te lopen. 

Iedereen zegt altijd dat dit nooit gebeurt maar mijn karma en het universum vinden het leuk om elkaar af en toe een beetje te treiteren. Ik kan mij geen houding geven als er een bekende naakt voor me staat (!) en een simpel ‘goedemiddag, fijne dag,’ komt niet in me op. Het is dus weleens voorgekomen dat ik tegen een collega, zo eentje die je nét niet heel goed kent, heb gezegd: ‘Ik tel tot drie en dan kijken we allebei gewoon even naar beneden, zijn we daar ook weer vanaf, oké?’  

‘We gaan naar de Veluwe,’ antwoordt mijn vriendin. ‘Je denkt toch niet dat ik dát risico nog een keer loop?’ Ik geef haar een kus op haar wang en we rijden weg. ‘Je hebt vast nog niet ontbeten, dus ik heb wat voor je gemaakt.’ Ze wijst naar een keurig papieren zakje waar ze een broodje en wat fruit in heeft gedaan.  

Een uur en een kwartier later staan we in een lange rij voor de ingang van de sauna. De meiden achter de balie hebben het warm. Dat zie ik omdat hun wenkbrauwen beginnen te smelten en dat herken ik omdat ik dat vroeger zelf ook wel eens had, toen ik mijn wenkbrauwen nog bijtekende met een té vet potloodje. (Voor iedereen die neiging heeft de wenkbrauw in deze situatie ongevraagd met een vinger bij te vegen: val dood!).  

In de rij hangt een goede sfeer. Geen idee waarom, maar als je in groepsverband ergens op moet wachten neem ik vrijwel altijd de definitie van ‘druk’ onder de loep met degene die naast me staat. Dat zal wel te maken hebben met mijn drang om stiltes te vullen met ongefilterde brainfarts. Gelukkig houdt mijn buurman ook van een praatje.  We kletsen, maar naarmate de rij vordert word ik nerveus. Ik wil uitgepraat zijn als we kleedkamer in gaan, omdat ik vrij veel waarde hecht aan het dragen van kleding als ik met een vreemde in gesprek ben.  

Ik begin ‘m écht te knijpen wanneer de man blijft doorpraten nadat we de polsbandjes van het wenkbrauwmeisje hebben ontvangen.  

Mijn vriendin kijkt me aan met een grijns. ‘Hoe gaat zij zich hieruit redden?’ lees ik van haar gezicht. We lopen naar de kleedkamer en de man zit nog midden in zijn verhaal. Hij pakt het kluisje naast dat van mij en begint zich al pratend uit te kleden.

‘Lieverd, jij bent toch je slippers vergeten?’ In slow motion bereiken deze prachtige woorden mijn brein. ‘Sufferd, nu moeten we weer naar boven!’ Mijn vriendin pakt mijn hand en samen lopen we naar boven. Weer geef ik haar een kus op haar wang.  

‘Zweten hé, zo’n sauna,’ fluistert ze in mijn oor en knipoogt.
‘Sorry dat ik weer te laat was,’ fluister ik terug.