Het café is druk, alle tafeltjes zijn bezet. Ik loop richting de bar. Ik heb een date met een Bas. Ik heb mijn jas nog niet uit of de barman stormt op me af en vraagt of hij me kan helpen. ‘Nee, ik ben op zoek naar iemand, dankjewel,’ antwoord ik, in de hoop dat de man me met rust laat. ‘Naar wie ben je op zoek?’ vraagt hij terwijl hij een glas wijn inschenkt. Ik wil hem uitleggen dat als iemand een zin beëindigt met ‘dankjewel,’ er eigenlijk wordt bedoeld: hey ik ben uitgepraat, laat me met rust!  

‘Bas,’ antwoord ik. ‘Ik ben op zoek naar Bas, hij zit hier ergens. Gaat wel lukken hoor, thanks!’  
Ik kijk om me heen. Godverdomme wat heeft deze tent vreemde hoeken, hij kan overal zitten. ‘En hoe heet Bas nog meer?’ De barman lacht erg vriendelijk voor iemand die momenteel mijn leven aan het verzieken is. Blijkbaar spreekt mijn blik boekdelen want de barman wenkt me naar hem toe. Hij buigt over de bar. ‘Hij daar, hij lijkt wel op een Bas toch?’ fluistert hij en hij wijst naar een tafeltje midden in de zaak, waar een man alleen zit in een Frénk van der Linden-blouse. (Google Frénk van der Linden, dan weet je hoe kut ik mij op dat moment voelde.)    

‘Ik vrees van wel,’ antwoord ik, als ik zie dat de blouse aan het tafeltje zijn hand opsteekt en naar me zwaait.
‘Veel plezier met Bas,’ fluistert de barman. 
‘Gecondoleerd met mij,’ fluister ik terug.   

Bas is blij me te zien. Hij heeft me al eerder op foto’s van onze gezamenlijke vrienden gezien en vond me toen al een lekker wijf. Zonder hem aan te kijken bestelt Bas twee bier bij de barman. Een alsjeblieft blijft uit. Als blikken konden doden stierf Bas nu een pijnlijke langzame dood, spartelend op de vloer van het café, voor de ogen van de barman.   

Helaas, in plaats daarvan begint hij te praten. Een minuut of tien later weet ik dat hij op de Zuidas werkt en dat zijn baas een domme lul is. Vandaag had hij een aanvaring waarbij hij zijn baas even goed de waarheid heeft verteld. Bas behandel je met respect. Zoals zijn baas deed, daar moet je bij Bas niet mee aankomen. Ik ben stil en drink mijn bier.    

Dan staakt Bas zijn monoloog. ‘Dus jij werkt bij BNN? Leuk hoor. Ik ken ontzettend veel mensen in Hilversum!’ 
Het enige wat ik kan zeggen is ‘O?’ want Bas praat verder. Als een generaal op een dodenherdenking somt hij een lijst namen op van mensen die blijkbaar ook in Hilversum werken. Ondertussen wenkt hij de barman, weer zonder hem aan te kijken. Ik kijk hem wel aan. Als blikken konden smeken, smeekte ik hem mij te verlossen van het vleesgeworden stuk bloemetjesgordijn tegenover me, dat maar niet stopt met praten.   

‘Ik heb Angela Schrijf een keer in het echt gezien, leuk wijf!’ Bas neemt een slok van zijn bier. ‘Ja, echt een leuk wijf! Kan niet anders zeggen!’ Ik wacht op het vervolg van het verhaal maar dat komt niet. Dit ís het verhaal. Ik heb Angela Schijf in het echt gezien. Punt. Ik herhaal de zin in mijn hoofd maar kan er vrij weinig mee. ‘Ik heb Frénk van der Linden een keer in het echt gezien,’ antwoord ik. Bas kijkt me vragend aan. Hij weet blijkbaar niet wie Frénk van der Linden is.   

Als ik na het biertje uitleg dat ik naar huis moet, reageert hij verontwaardigd. ‘O, jij bent er zo één?’ vraagt hij met een geïrriteerd toontje in zijn stem. 
‘Ja,’ antwoord ik, zonder te weten wat ik nu precies bevestig. Maar ik wil deze ontmoeting zo snel mogelijk staken.   

Ik loop naar het toilet en wacht, in de hoop dat Bas is opgerot als ik terugkom. Voor de zekerheid wacht ik nog iets langer. ‘Hij is weg, de kust is veilig!’ Het lachende gezicht van de barman buigt zich om het hoekje.   

Met het schaamrood op mijn wangen loop ik het toilet uit op weg naar de uitgang. ‘Ik heb dus helemaal niks met Frénk van der Linden,’ grap ik. 
De barman lacht. Hij weet wél wie het is! 
Hij houdt mijn jas open en legt hem over mijn schouders. 
‘Ik heb helemaal niks met Angela Schijf,’ fluistert hij in mijn oor.