Als je samenwoont, ga je elkaar niet iedere keer een Tikkie sturen na het boodschappen doen. Je gaat ook niet alle bonnetjes bewaren, en aan het eind van de maand uitrekenen wie elkaar nog wat verschuldigd is. Je maakt ook geen pot – hoewel dat eigenlijk best jammer is. Ik associeer een 'pot’ namelijk met ‘vakantie’, en dat zou betekenen dat ik mijn hele leven in opperbeste vakantiestemming door zou kunnen brengen.

Maar goed, niets van dat alles dus. Je doet namelijk gewoon wat alle samenwonende stellen doen: je opent een gezamenlijke bankrekening. Een zogeheten en/of-rekening. Met twee pasjes, waarvoor je extra moet betalen. Zodat je allebei onafhankelijk van elkaar boodschappen kunt doen voor het avondeten. Of, zo je wilt: een vrijbrief hebt om geld dat deels niet van jou is, toch lekker uit te geven.  

Lees ook: De Samenwoonmonologen #6: Manvriendelijk huis

Want geld uitgeven: daar ben ik goed in. Mijn vriend is daarentegen erg goed in dingen-met-cijfers, en dus kwam er een Excel-sheet met daarin onze inkomsten en vaste lasten. Ik beschouw dat document als een reminder dat het niet de bedoeling is dat ik met het aan mij toebehorende pasje kleding ga kopen bij De Bijenkorf. Schoenen en tassen mogen ook niet. Hooguit een taart – maar dan wel eentje die we samen moeten opeten.

Er zijn weinig dingen minder sexy dan samen een bankrekening hebben. Confronterend is het ook: als je zwart op wit in een tabel ziet staan dat jij in elk geval niet degene bent die het meeste geld inlegt, voelt dat toch als falen. Van de wetenschap dat iedere spaghettisliert in huis eigenlijk nét iets meer aan hem toebehoort, gaat pasta pesto als vanzelf minder lekker smaken.

Ik troost me met de gedachte dat hij relatief ook nét iets meer eet dan ik, en het dus allemaal wel zo eerlijk is.

Lees ook: De Samenwoonmonologen #5: Baardharen

Wat ik niet had voorzien toen we de gezamenlijke bankrekening openden, is dat ik het dus heel erg leuk vind om door ons gedeelde financiële verleden heen te scrollen. Concertje hier, bioscoopbezoek daar, en o ja, toen aten we bij dat gezellige Portugese restaurant... In je bankapp onstaat als vanzelf een verslag van alle dingen die je samen doet. In keiharde knaken weliswaar, maar toch.

Misschien romantiseer ik het, maar ik krijg er een warm gevoel van in m’n buik. Het is net alsof we samen een dagboek hebben waar al onze geheimen in staan, en waar je alleen bij kunt met een random reader en de juiste pincode. Ik kies er wel voor om te negeren dat in dat dagboek staat dat we er in relatief korte tijd een godsvermogen doorheen gejast hebben. Cijfers zijn per slot van rekening zíjn expertise. Ik focus gewoon op de herinneringen.


Meer Samenwoonmonologen lezen? Dat kan hier.