Toen ik voor het eerst bij mijn vriend thuis was, zag ik een gitaar in de woonkamer staan. Ik dacht dat ik misschien met de nieuwe John Mayer van doen had. De laag stof op de gitaar had ik niet direct door – waarschijnlijk werd ik verblind door de hartjes in mijn ogen. Lang verhaal kort: die gitaar was meer ‘decoratie’ dan ‘muziekinstrument’. En toen hij eenmaal bij me introk, ging de gitaar niet mee.

Ik woon dus niet samen met een begenadigd gitarist, maar wel met iemand die gek is op muziek. Hij luistert er bij voorkeur 24 uur per dag naar. Hij wordt wakker met de radio, fietst naar zijn werk met Spotify in z’n oren, en knalt zodra hij weer thuis is de Sonos aan. Óf de platenspeler – want een échte muziekliefhebber luistert blijkbaar naar lp’s. Geen idee waarom.

(Het kraakje in zo’n plaat kan ik persoonlijk wel waarderen, maar je moet dat ding om het kwartier omdraaien. Daar heeft toch niemand tijd voor?)

Lees ook: De Samenwoonmonologen #26: De verwarming

Ik zit qua audio een beetje anders in elkaar dan hij. Als ik wakker word wil ik de wekker uitslaan, als ik naar m’n werk rij wil ik me kunnen concentreren op het geluid van het verkeer (zodat ik niet ineens word geschept: elektrische scooters van links, hallo, daarvoor moet je focussen), en als ik thuiskom verlang ik doodse stilte. Prikkels genoeg op een gemiddelde werkdag – m’n gedachten alleen zijn daarna meer dan genoeg. Daar hoeft echt geen beat achter.

Je begrijpt: dat is een probleem. Want als hij eerder thuis is dan ik, staat er dus muziek aan. En er is ook een aanvullend probleem: hij houdt namelijk van kutmuziek. Mijn vriend luistert bij voorkeur naar mannen met gitaren die in de microfoon mompelen. Je hebt als toehoorder geen idee waar ze eigenlijk over zingen, maar het klinkt alsof ze altijd zwart dragen, weinig douchen en het erg zwaar hebben met het leven. Zijn favoriete playlist? Deep Dark Indie. De mijne? 90s Smash Hits.

Hit me baby, one more time.

Lees ook: De Samenwoonmonologen #25: Alleen willen zijn

Nu snap ik ook wel dat over smaak niet te twisten valt, en dat het zijn goed recht is om naar jankmuziek te luisteren. En ik ben zélfs bereid te accepteren dat het mijn straf is dat ik mee moet luisteren als ik weer eens later thuiskom dan hij. Maar er is één geluidskwestie die ik weiger te tolereren, en dat is als hij zowél muziek aan heeft staan als een tv-programma. En al helemáál als dat een praatprogramma over voetbal is. Dan ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd.

Hoezo moeten er twee verschillende geluidsbronnen tegelijkertijd klinken? Hoezo kan hij níét gelijktijdig bellen en lopen, maar wél gelijktijdig naar Johan Derksen én The War on Drugs luisteren? Hoezo word ik gemarteld met een complete kakofonie van vreselijkheden?

Samenwonen is je soms je mond dichthouden en accepteren dat hij het wc-papier andersom heeft gehangen. Maar soms moet je ’m opentrekken en heel hard brullen om duidelijk te maken dat je het ergens niet mee eens bent.

En in dit specifieke geval: om überhaupt boven het geluid uit te komen.

Meer Samenwoonmonologen lezen? Dat kan hier.