Ik ben nooit een ster in de keuken geweest. Eten vind ik te gek, maar een maaltijd bereiden brengt me geen vreugde. Jarenlang vertrouwde ik daarom op een basispakket van drie maaltijden: kip-rode-curry, pasta-pesto, aardappels-groente-vlees. Alle drie altijd voor twee dagen bereiden, nog één avondje per week uit eten of bestellen, en gewoon blijven herhalen. Niks mis mee, dacht ik zo.

Toen we gingen samenwonen, werd me vriendelijk duidelijk gemaakt dat ik mijn geavanceerde eetschema niet langer kon blijven rouleren. Vriendlief wilde namelijk ook ‘weleens iets anders’. En dus gingen we samen naar de supermarkt. Daar ging het al vrij snel mis. Twee mensen die geen verstand hebben van koken en een winkelwagentje? Da’s geen sterke combinatie. Al helemaal niet als ze honger hebben.

Lees ook: De Samenwoonmonologen #9: Betrapt

We brachten regelmatig (wat voelde als) úren door voor de schappen. Twijfelend. Kibbelend. Smekend. In een winkel vol met voedingsmiddelen is de keuzestress #real. Wat zouden we eten? Mexicaans? Iets uit de oven? Gezonde shit? We kwamen er never-nooit uit. Het was frustrerend. Uiteindelijk aten we vaak toch maar pasta-pesto. Maar dan wel bloedchagrijnig. Omdat het al acht uur was en we in de supermarkt ruzie hadden gemaakt over een komkommer.

En toen namen we een beslissing die ons leven zou veranderen. We namen een abonnement op een maaltijdbox. Op zondagavond staat er tegenwoordig iemand voor de deur met een doos waarin de ingrediënten zitten voor vier maaltijden voor twee personen. Inclusief duidelijke gebruiksaanwijzing hoe je van een bos penen een smaakvolle soep maakt. Ik slaak altijd een kreetje van geluk als de deurbel gaat. En dat is niet eens overdreven.

Lees ook: De Samenwoonmonologen #8: Het inruimen van de vaatwasser

Ik gun iedereen een maaltijdbox. Het is ongekend prettig om niet na te hoeven denken over wat je die avond weer moet eten. Het enige wat je moet doen is een paar dagen van tevoren je favorieten uit een lijstje selecteren. De rest gaat vanzelf. Of nou ja, het koken niet, maar ik snap tegenwoordig wel ineens waarom mensen koken leuk vinden. Ik kan een half uur lang alleen maar een recept volgen, en heb geen tijd om me druk te maken over Instagram. Als prettige bonus krijg ik ook nog eens genoeg groentes naar binnen.

Ik ben fan. Ik vertel iedereen over de maaltijdbox. True: pasta-pesto is goedkoper, maar al die uren die ik niet langer wanhopig en hongerig in de supermarkt hoef door te brengen zijn goud waard. Mocht je in een lichte relatiecrisis zitten en overwegen een relatietherapeut in te schakelen omdat het allemaal niet zo soepel meer loopt: probeer eerst dit eens uit. Want ook anno 2018 gaat liefde door de maag. Maar dan wel via een maaltijdbox.


Meer Samenwoonmonologen lezen? Dat kan hier.