Sinds mijn vriend bij me is komen wonen, voeren we op vrijwel dagelijkse basis dezelfde discussie. En nee, die gaat niet over de toiletbril, en ook niet (meer) over baardharen in de wasbak. Het is een kwestie waar de kip-ei-discussie bij verbleekt. Want eerlijk: who the fuck cares of de kip of het ei er eerst was? Ik wil weten of de messen in de vaatwasser met het lemmet naar boven of beneden in het bakje gezet moeten worden.

Ik ben team lemmet-naar-beneden. Ik ben het kind van een dokter – veiligheid gaat bij mij boven alles. (Ik kocht ooit een koolmonoxidemelder voor een huis waarin ik helemaal geen gasaansluiting had.) Het snijvlak moet omlaag wijzen, zodat als de vaatwasser eenmaal gedraaid heeft, je zonder gevaar voor eigen leven de messen er weer uit kunt halen. Niets kutter dan je dag beginnen met een snijwond.

Of erger: een slagaderlijke bloeding.

Lees ook: De Samenwoonmonologen #7: De (gezamenlijke) bankrekening

Mijn vriend is team maar-dan-worden-ze-niet-schoo-hoon. Of zoals ik het liever noem: het team dat zich alleen druk lijkt te maken om hygiëne als het op de positionering van de messen in de vaatwasser aankomt. Er zitten allemaal gaatjes in dat bestekbakje, er stroomt kneiterheet water door dat apparaat heen, en hé: als je mes er echt zo smerig uit ziet, dan kun je het ook gewoon even omspoelen onder de kraan voor je het in de vaatwasser zet.

We hebben er continu strijd om. Ik weiger hem gelijk te geven, en hij weigert mij gelijk te geven. Er worden onzinnige argumenten aangedragen als: ‘Maar met het lemmet naar beneden beschadig je de punten van de messen.’ Of: ‘Maar met het lemmet naar boven beschadigt het snijvlak als het met ander bestek botst.’ Het is allemaal erg kinderachtig. En een luxeprobleem. Maar het is een principekwestie geworden.

Lees ook: De Samenwoonmonologen #6: Manvriendelijk huis

Aangezien we allebei de vaatwasser in- of uitruimen niet op ons lijstje van favoriete bezigheden hebben staan, is het ook niet zo dat een van ons er om staat te springen de taak dan maar in het geheel op te eisen. Als je in- én uitruimt volgens je eigen principes, kan er in theorie nooit een vlijmscherp mes tussen het velletje van je wijs- en middelvinger belanden. Maar dan moet je er wel heel veel over hebben. En dat heb ik tot op heden niet. Hij ook niet.

En dus zetten we de messen, lepels en vorken allebei volgens onze eigen wetten in de vaatwasser. Hij met de handvatten omlaag. Ik met de handvatten omhoog. Het is een gigantische bestekpuinhoop waar iedereen met een beetje Type A in zijn of haar persoonlijkheid vlekken van in de nek krijgt. Het is kwestie van afwachten totdat we een keer 112 moeten bellen omdat ik in een mes grijp dat hij heeft ingeruimd.

Hopelijk heb ik de discussie daarna wel gewonnen.


Meer Samenwoonmonologen lezen? Dat kan hier.