Ik kijk niet zo vaak tv. Maar áls ik kijk, dan kun je er donder op zeggen dat het zo’n televisieprogramma is dat eigenlijk pijn aan je ogen doet. Temptation Island, Ex on the Beach, Toddlers & Tiaras, Here Comes Honey Boo Boo, My Big Fat Gypsy Wedding – ik ga er allemaal even hard op. DWDD en Nieuwsuur kunnen me gestolen worden: als ik een uurtje vrijmaak om apathisch naar een beeldscherm te staren, dan wil ik geen verdieping van alles wat ik al op NU.nl gelezen heb. Ik wil simpel vermaak met een bloedordinair randje.

Mijn vriend vindt dat soort tv verschrikkelijk. Als hij thuiskomt en ik toevallig met de kat op schoot (en vooruit: met een zak paprikachips naast me) Say Yes to the Dress zit te kijken, dan krijg ik geen ‘hoi lieffie, ik ben er weer’ van hem te horen, zoals normaal gesproken. Dan echoot alleen een diepe, geïrriteerde zucht die uit z’n tenen lijkt te komen door de woonkamer. Hij vindt het prima dat ik naar ‘die rotzooi’ kijk hoor. Maar hij heeft geen zin om er ook naar te kijken. En dus zie ik hem met zijn ogen naar de afstandsbediening speuren.

(Waar ik natuurlijk bovenop ben gaan zitten toen ik zijn sleutel in het slot van de voordeur hoorde.)

Lees ook: De Samenwoonmonologen #13: Geef me aandacht

Zelf kijkt hij liever naar sport. En dan specifiek: naar wielrennen. Hij kan urenlang naar fietsende mannetjes kijken die strijden om een gele, roze, groene, gestippelde of weet-ik-veel-welke-kleur trui. Soms rijden ze een berg op. Soms rijden ze een berg af. Meestal rijden ze gewoon rechtdoor. U-ren-lang. Het is alleen een beetje spannend als er eentje van z’n fiets af lazert en de rest eroverheen duikelt. Of als iemand diarree krijgt terwijl-ie op koers ligt om de Nederlandse geschiedenisboeken in te fietsen. Verder is het saai.

Ik snap niet zo goed waarom mijn vriend liever naar mannen met gladgeschoren benen in wielrenbroeken met helmpjes op kijkt, dan naar overactieve peuters in een poefjurk met lippenstift op hun neptanden. En dus ook niet waarom hij op de afstandsbediening gaat zitten als er nog 153 fucking kilometer gefietst moet worden door mannen die we toch niet kennen.

Ik vind het prima als hij naar die onzin kijkt hoor. Maar ik heb geen zin om er ook naar te moeten kijken.

Lees ook: De Samenwoonmonologen #12: De stofzuiger

Voor twee mensen die relatief weinig tv kijken, hebben we dus relatief vaak mot over de afstandsbediening. Ons huis is simpelweg te klein om ergens anders te gaan zitten en je daar helemaal af te sluiten van het tv-programma dat de ander kijkt. Bovendien is dat ongezellig. Als ik eerlijk ben, zit ik toch liever naast hem op de bank iets stoms mee te kijken, dan dat ik in m’n eentje op bed door Instagram zit te scrollen.

En dus heb ik de afgelopen weken regelmatig urenlang naar fietsende mannetjes met veel te gladde benen gekeken tijdens de Tour de France. Persoonlijk vind ik dat ik in aanmerking kom voor De Allerliefste Vriendin Op Aarde-Award. Ik ben alleen wel bang dat ik de vriendjesvariant van deze prijs niet aan hem kan uitreiken. Want hij is in al die tijd nog niet één keer naast mij komen zitten om kritisch commentaar te leveren op de laatste ontwikkelingen op Temptation Island.


Meer Samenwoonmonologen lezen? Dat kan hier.