Esther (40): ‘Lang, lang geleden, toen ik begin twintig was, waren de broeken van het merk Tark enorm hip. Ik had ze in alle kleuren, op een na: de leren versie. Die kostte honderdtachtig gulden, een rib uit mijn lijf. En het was niet eens écht leer. Ik spaarde ervoor en kocht hem bij een dure winkel in Magna Plaza. De eerste keer dat ik hem droeg was op een zaterdagavond in onze favoriete club: Sinners in Heaven, vlak bij het Rembrandtplein, waar het altijd stikte van de voetballers. Daar kwam je niet zomaar binnen, maar wij stonden op de vaste gastenlijst. Ik was in mijn nopjes met mijn broek.

Lees ook: Zó onhandig zijn, dat je de jurk van je bazin naar beneden trekt: oeps

Die avond was het bijzonder druk in de club. En warm. Helemaal in mijn superstrakke synthetische ‘leren’ broek. Ik zweette peentjes en voelde me allesbehalve aantrekkelijk. Om de haverklap vluchtte ik naar de wc om héél even mijn broek naar beneden te kunnen doen en wat verkoelende lucht tussen mijn benen te wapperen. Maar zodra ik weer naast mijn vriendin in de mensenmassa stond, voelde ik mijn benen alweer klam worden. Door het zweet begon de broek ook nog eens enorm te jeuken. Ik was continu over mijn broek aan het wrijven, wat er ongetwijfeld niet heel sexy uitzag. Na een paar uur afzien trok ik het niet meer, ik wilde naar huis. We haalden mijn auto uit de parkeergarage – ik had de gewoonte om mijn vriendinnen na het stappen altijd thuis te brengen en te blijven logeren en ik dronk niet, dus ik kon altijd voor bob spelen. Mijn vriendin daarentegen was deze avond behoorlijk dronken. Zodra we in de auto zaten, stroopte ik die vervloekte jeukende broek naar beneden. Eindelijk frisse lucht! In mijn ondergoed en met mijn broek op mijn knieën reed ik de weg op; ons ritje zou toch maar een kwartier duren. Mijn benen waren nog helemaal nat en klam van het zweet, maar blij dat ik was. Plotseling zag ik voor me op de weg een agent zwaaien dat ik naar rechts moest: verkeerscontrole. Fuck.

Lees ook: Lara: 'Ik durfde niet door te lopen en die drol achter te laten'

Tijd om mijn broek omhoog te hijsen had ik niet, want een andere agent gebaarde dat ik naar een parkeerplek moest rijden. Ik vloekte tegen mijn vriendin, maar die had door de situatie – en de alcohol – zo de slappe lach gekregen, dat ze onaanspreekbaar was. Ik draaide mijn raampje naar beneden en hoopte maar dat de agent niet in mijn schoot zou kijken. ‘Blaas- en rijbewijscontrole,’ zei de agent. Hij gaf verder geen krimp. Ik durfde bijna opgelucht adem te halen, tot ik me realiseerde dat mijn rijbewijs in de kofferbak lag. ‘Shit, kun jij hem pakken?’ vroeg ik mijn vriendin, maar die hing nog steeds slap van de lach in haar stoel. ‘Kun je ’m zelf niet even pakken?’ vroeg de agent vriendelijk, en toen zat er niets anders meer op. Ik wees beschaamd naar mijn benen en legde uit dat mijn broek zo warm was dat ik hem naar beneden had gedaan. Hij schoot in de lach. Het was te gênant voor woorden, maar gelukkig geen reden voor een boete. Intussen had mijn vriendin zich herpakt en mijn rijbewijs uit de kofferbak gevist. Ik doorstond de blaastest met glans en mocht doorrijden naar huis, mijn broek nog altijd op mijn knieën. Ondanks alles heb ik hem nog veel gedragen, en zelfs de witleren variant gekocht. Maar ermee naar de club? Nooit meer.’

Ook een verhaal over een moment waarop je wel door de grond kon zakken? Mail het naar redactie@andcmedia.nl