Lara (31): ‘Het was zondagochtend vroeg, op een mooie lentedag. Als ik ’s zondags op tijd wakker word, ga ik wel vaker naar het strand om een wandeling te maken, vaak met de hond van mijn zus. Een heel lief beest dat mijn zus uit het asiel heeft gered, en dat in onze familie als een prinses wordt behandeld. Bo is dol op strandwandelingen, want daar kan ze zich helemaal uitleven met rennen. Ik reed die dag met haar naar een mooi duingebied in de buurt en nam niets mee, behalve mijn autosleutel en wat cash, voor noodgevallen of als ik na de wandeling zin zou krijgen in koffie. Het was superrustig die ochtend: behalve wij tweeën was er in de duinen geen hond te bekennen. Toen ik halverwege de strandopgang stopte om haar riem af te doen, besloot Bo een flinke drol te draaien. Mídden op het zandpad. Shit, dacht ik, want ik had geen zakje bij me. Dat had ik nooit, want als ik érgens vies van ben, is het wel van het oppakken van een hondendrol. Ook al zit er een zakje tussen, van het idee dat ik zo’n warme drol moet aanraken, ga ik al bijna over mijn nek.

Lees ook: José deelde per ongeluk haar blootfoto's met de buren

Ik heb nooit begrepen dat er mensen zijn die zo’n gevuld zakje aan hun broekriem hangen en daarmee rondlopen totdat ze een vuilnisbak zien. Zó vies. Tot nu toe ruimde ik de drollen van Bo nooit op. Het was immers de hond van mijn zus die ik alleen maar af en toe uitliet, en altijd op uitlaatstroken of op plekken waar niemand ons zag. Precies toen ik om me heen keek om te controleren of iemand ons had gezien, ontdekte ik een ouder echtpaar op een paar honderd meter achter me. Nette, degelijke mensen. Die er vast niet van gediend waren dat mensen hun hondendrollen niet opruimen. Ik voelde de ogen van het echtpaar in mijn rug priemen. Het schaamrood steeg me direct naar de kaken. Zij hadden zéker gezien hoe ik omzichtig om me heen keek. Ik durfde niet door te lopen en die drol midden op het pad achter te laten, want dat zouden ze zeker asociaal vinden. Zand over de drol scheppen wilde ik ook niet, want dat viel natuurlijk ook enorm op. Blijven dralen totdat ze me inhaalden was ook geen optie – veel te obvious. Ik wilde het liefst door de grond zakken.

Lees ook: Christine (33) kreeg een onbedwingbare lachbui tijdens een begrafenis

De enige juiste oplossing, het stel vragen of zij misschien een zakje bij zich hadden, kwam niet in me op. In plaats daarvan haalde ik het enige gereedschap dat ik bij me had uit mijn zakken: mijn briefje van twintig euro. Zo goed en zo kwaad als het ging, pakte ik – vloekend en walgend – de drol op met mijn briefje van twintig. De helft bleef achter, want zo groot is een briefje van twintig niet. Maar het ging mij ook vooral om het gebaar: dat de mensen zíén dat ik het opruim. En dat ik niet asociaal ben. Dat was voor mij op dat moment het enige wat telde. Op een draf rende ik naar de dichtstbijzijnde prullenbak en gooide de drol met briefje en al in de bak. Toen ik me omdraaide naar Bo, was het echtpaar al uit het zicht. ‘Had je dat briefje na het weggooien niet gewoon schoon kunnen maken?’ vroeg iedereen me achteraf. Nee, dat vond ik echt te vies. Sindsdien neem ik altijd een zakje mee op pad. Maar als er niemand in de buurt is, laat ik de drollen stiekem nog steeds het liefst liggen. Erg, ik weet het. Maar ik vind een hondendrol nog altijd het vieste wat er is.’

Ook een verhaal over een moment waarop je wel door de grond kon zakken? Mail het naar magazine@andcmedia.nl