Pleunie: 'Ik was onderweg naar mijn tweede sollicitatiegesprek bij een groot televisieproductiebedrijf. Een week daarvoor had het eerste gesprek plaatsgevonden. Helaas kon de man die mijn manager zou worden hier niet bij aanwezig zijn, dus nu had ik een afspraak met hem alleen. Met gezonde zenuwen en vol goede moed stapte ik in de auto. Die droombaan was binnen handbereik, het enige wat me nog te doen stond was deze vent overtuigen. Dit kon ik. Ik was nog maar net onderweg toen een zilverkleurige Volvo mij vol gas inhaalde op de A1. Vervolgens ging de chauffeur vlák voor mij rijden. Hoezo, dacht ik, je had toch haast? Toen hij echt bijna geen ruimte meer overliet, haalde ik hém weer in. Meneer was hier niet van gediend en waar hij mij net nog netjes links passeerde, haalde hij mij nu met een rotvaart rechts in. Terwijl hij óók nog eens aan het bellen was, zag ik. Wat was dit voor een schoft?

Lees ook: Nadia (30) ging per ongeluk met de billen bloot in hartje Parijs

Ik werd bozer en bozer en ging naast hem rijden. Met enorme handgebaren maakte ik hem eens even goed duidelijk dat hij asociaal bezig was. Hij begon wild terug te gebaren en in no time waren we in een non-verbale fight beland. Na tien seconden besloot ik de eer aan mezelf te houden en door te rijden. Ik had immers wel wat belangrijkers aan mijn hoofd dan idioten die al bellend rechts inhalen. Al snel verloor ik hem uit het oog en een dik halfuur later kwam ik aan op mijn bestemming. Terwijl ik de afslag nam om de parkeerplaats op te rijden, zag ik in mijn achteruitkijkspiegel dat vlak achter mij een zilverkleurige Volvo reed. Blijkbaar toch niet zo uit het oog, dus. Terwijl ik mijn auto uitstapte, ving ik zijn blik en hij keek gelijk ongemakkelijk weg. We zeiden allebei niks; het leek me niet zo slim om een scène te gaan schoppen op de parkeerplaats van mijn droombedrijf. Voor de tweede keer die dag hield ik de eer aan mezelf en ik stapte het pand binnen waar ik moest zijn.

Lees ook: Het toiletbezoek van Lieke (22) kreeg een wel heel andere wending

Toen ik aan de receptionist doorgaf voor wie ik kwam, kreeg ik te horen dat mijn afspraak elk moment zou kunnen arriveren. En ja hoor, precies op dat moment kwam híj aanlopen. Ik kreeg het Spaans benauwd en wist niet waar ik kijken moest. Dit kon niet waar zijn. 'Mijn' manager was de bellende idioot. De bestuurder van de zilverkleurige Volvo. De persoon naar wie ik zojuist bijna mijn middelvinger had opgestoken. Help. Gelukkig voelde hij zich óók niet bepaald op zijn gemak. We schudden elkaar de hand terwijl hij zei: 'Eh, wij hebben net al een soort van kennisgemaakt, geloof ik.' Ik voelde me zó lullig, ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wonder boven wonder hebben we daarna alsnog een goed gesprek kunnen voeren en kreeg ik een paar dagen later het verlossende telefoontje: ik had de baan. Een van de redenen was zelfs dat mijn manager vond dat ik zo netjes was gebleven tijdens ons akkefietje op de A1. Ben ik even blij dat ik die middelvinger naar beneden heb gelaten.'

Deze 'Ik schaam me kapot' staat in &C's decembernummer 'Ik lijk steeds meer op jou'. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.