Eva: 'Ik kan nu nog door de grond zakken als ik terugdenk aan het eerste jaar van mijn studie ICT. De studie werd in het Engels gegeven, wat betekende dat er ook internationale studenten in mijn klas zaten. Zij stroomden alleen pas na het tweede blok in, waardoor we het kennismakingsrondje uit het eerste blok moesten overdoen. Iedereen vertelde zijn of haar naam, vertelde waar ze vandaan kwamen, wat hun hobby's waren, deden hun carrièreplannen uit de doeken, dat soort dingen. Ik luisterde maar half, want ik was veel drukker met bedenken wat ik straks ging zeggen als ik aan de beurt was. Noem het zenuwen. De meeste verhalen gingen daardoor compleet langs me heen. Zo had ik ook niets gehoord van het verhaal van mijn nieuwe klasgenoot Mimoun, die ik een paar dagen later tegenkwam bij de bushalte naar het station. Ik had wel een paar keer even met hem gepraat, maar dat waren geen diepe gesprekken: we hadden het alleen over studiegerelateerde dingen gehad. Toen de bus aankwam, stapten we in en kwamen we naast elkaar te zitten. Shit, dacht ik, waar moeten we het nu over hebben? Ik wist helemaal niks over hem, omdat ik niet opgelet had.

Lees ook: Een lesje fuck you: dit is hoe je schaamte voortaan achter je laat

Ongemakkelijk
Om de awkward silence te doorbreken vroeg ik wat hij van Nederland vond en hoe de studie hem tot nu toe beviel. Hij gaf beleefd antwoord op al mijn vragen, maar veel meer kwam er niet uit. Dus vroeg ik vervolgens of hij, net als alle andere buitenlandse studenten, terug naar huis zou gaan in de kerstvakantie. Hij lachte ongemakkelijk en zei: 'I don't think so, waarop ik reageerde: 'That's a shame.' Hierna viel het gesprek weer stil, dus scrolde ik maar wat door mijn Instagram-feed. Niet veel later kwamen we bij het station aan. Eindelijk. De busrit had voor mijn gevoel uren geduurd. Terwijl we naar binnen liepen, vroeg hij aan me: 'So you have not heard about the war in Syria? People leaving on boats?' Ineens viel het kwartje. Ik voelde mijn wangen rood worden. FUCK! Hij was zijn land ontvlucht, en ik stelde domme vragen. Dáárom was hij zo kortaf en lachte hij zo ongemakkelijk toen ik hem die vraag stelde. Dat ik dat niet had doorgehad... Ik schaamde me dood en wist me totaal geen houding te geven. Het enige wat ik kon uitbrengen was: 'Ooooh.' Mijn gezichtsuitdrukking deed ongetwijfeld de rest.

Lees ook: Mieke (32) ging gestrekt voor een zaal vol studenten

Geen tweede keer
Ik had geen idee dat mijn studiegenoot uit Syrië kwam. Bij die mogelijkheid had ik zelfs geen seconde stilgestaan. Hij begon te vertellen dat ook hij was gevlucht met een boot, en dat hij al een aantal jaar in Nederland woonde. Ik voelde me zo'n dom wicht. 'I'm so sorry,' stamelde ik. Gelukkig kon hij erom lachen. Ik zag mijn trein aankomen. Ik mompelde 'See you at university, bye' en glipte snel de trein in. We hebben later nog weleens samengewerkt aan studieprojecten, maar dat ongelooflijk gênante moment hebben we nooit meer besproken. Ik denk er nog weleens aan en voel me er nog steeds schuldig over. In het vervolg let ik beter op als mensen zich voorstellen. Zo'n fout wil ik nooit meer maken.'

Benieuwd naar een ander 'Ik schaam me kapot' verhaal? Dat lees je nu in &C's 'Doe maar duurzaam' of hier op Blendle. Het nummer kun je ook hier bestellen.