Mijn vriend houdt mij vast en ik verbijt de pijn. Met een hand streelt hij mijn onderrug. Ik knijp zijn andere hand fijn. ‘Je doet het goed,’ zegt de verloskundige. Een Hollandse die van aanpakken weet.
‘Onze liefdesbaby wil naar buiten,’ fluistert mijn vriend. ‘Je kunt het.’ We kennen elkaar krap een jaar. Ik viel direct voor zijn brede schouders, hoofd met sproeten en witblond haar. Het was letterlijk en figuurlijk meteen raak. Een maand samen en direct zwanger. Ik was koud weg bij mijn ex.
Ik glimlach naar het blije hoofd dat mij liefdevol een kus op mijn voorhoofd geeft. Het is midden in de nacht. In een bed vol kussens puf ik opnieuw een wee weg. ‘Open naar onderen,’ zegt hij. De pufcursus hebben we samen gedaan.
‘Het gaat goed,’ zegt de verloskundige. ‘Je hebt al zeven centimeter ontsluiting.’
Met een koude washand dept mijn vriend het zweet van mijn voorhoofd. Het is drie uur in de nacht. ‘We moeten wakker blijven tot het breken van de ochtend. De vliezen zijn al gebroken,’ grapt hij. Stomme grapjes, maar ik vind ze leuk. Als de weeën toenemen in aantal en kracht, wijkt hij niet meer van mijn zijde. ‘Deze wee komt niet meer terug,’ helpt hij. ‘Ik ben zo trots op je.’

And see more: Ik schaam me kapot: 'Via een woud van haar zoek ik mijn weg naar genot'

Ik grijp hem vast en kerm van de pijn. ‘Luister naar mijn stem,’ zegt hij. ‘Ik help je er doorheen.’ Ik schreeuw het uit. Wat een kracht hebben die persweeën.
‘Je bent er echt bijna,’ zegt de verloskundige. ‘Ik wil dat je bij de volgende wee alle kracht die je hebt, inzet.’ Ik pers, hij houdt me vast en de verloskundige legt een schreeuwend jongentje op mijn borst. Ik pak de baby vast en snik. Mijn vriend buigt zich naar ons toe en kust ons beiden.
De kraamhulp die binnengekomen is, serveert beschuit met blauwwitte muisjes. Als mijn vriend een hap neemt, zie ik zijn hoofd betrekken. Vol afschuw kijkt hij naar het kind in mijn armen. Ik kijk naar het kindje en zie direct wat hij ziet. Er valt een stilte. We houden beiden onze mond. De verloskundige kijkt naar ons en ook zij houdt haar mond. Ik hou mijn adem in, weet niet waar ik moet kijken. Dan schreeuwt mijn vriend: ‘Dit kind is niet van mij. Dit kind heeft een getinte huid net als jouw ex.’ Ik kijk naar het pasgeboren kindje. Bij de nagelriemen is de donkere kleur het meest duidelijk zichtbaar. Schaamte neemt mijn lichaam over. Ik wil ervan af, dit niet voelen. Ik wil het kind terug stoppen en geef het snel in de armen van de verloskundige. Hij heeft gelijk en ik... ik wil hier weg.


Ook een verhaal over het moment waarop je door de grond kon zakken? Mail het naar magazine@andcmedia.nl