Tamar (38): ‘Ik heb met een aantal vriendinnen een groepsapp. De helft van de tijd sturen we onzin naar elkaar: onbelangrijke berichten over B-sterren en linkjes naar flauwe filmpjes. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar we maken ook foto’s van mensen die heel rare kleren aanhebben of er niet al te knap uitzien, die we vervolgens de groepschat in slingeren. We weten allemaal heus wel dat dat niet heel aardig is, en ik ben er ook echt niet trots op, maar het is ooit zo ontstaan, en we houden het altijd onder elkaar. Het is nog best lastig om ongemerkt in de trein een foto te maken, of een foto van iemand die voor jou in de rij staat bij de benzinepomp. Het is een kwestie van zo onopvallend mogelijk je telefoon voor je houden, en met de snelheid van het licht op de knop drukken. Vaak zijn de foto’s hartstikke onscherp, maar goed, we lachen er alsnog om.

Pas geleden zat ik in een wachtkamer in het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Tegenover me zat een vrouw die ongelooflijk dik was. Ze zat wijdbeens op haar scootmobiel en haar buik hing bijna op haar enkels. Ik probeerde niet te staren, maar kon mijn ogen nauwelijks van haar af houden. Hoe kon je het zo ver laten komen? Natuurlijk snap ik dat er van alles ten grondslag kan liggen aan overgewicht van deze proporties – je kunt schildklierproblemen hebben, of ernstige emotionele problemen waardoor je je heil zoekt in eten. Ongetwijfeld zullen er nog veel meer oorzaken zijn. Ik weet zelf heel goed hoe moeilijk het is om af te vallen; ikzelf hoef maar een kilo of acht kwijt, maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar. Op dat moment dacht ik eigenlijk niet na. Ik moest deze vrouw vastleggen voor de groepsapp. Ik pakte mijn telefoon uit mijn tas en ging voor de vorm eerst een beetje zitten scrollen op Instagram. Ik deed het geluid van mijn telefoon uit, want die klik hoor je natuurlijk luid en duidelijk. Toen deed ik mijn camera aan, en zo onopvallend mogelijk hield ik mijn iPhone een stukje verder van me af, en iets hoger. Ik nam niet de tijd om scherp te stellen, maar drukte zonder al te veel omhaal op de grote ronde knop onder aan mijn scherm. Het duurde een halve seconde voordat ik doorhad dat de felle flits van mijn telefoon afkomstig was, en het voelde alsof er een soort vuurbal naar mijn hoofd schoot. Nee, nee, nee. De dikke vrouw richtte zich op en keek me recht aan. ‘Maakte je nou een foto van mij?’ vroeg ze. Haar ogen spuwden vuur.

Mijn hart klopte in mijn keel. Razendsnel probeerde ik een antwoord te vinden, maar ik kon de woorden niet meteen bij elkaar rapen. ‘Nee, natuurlijk niet,’ stamelde ik. ‘Ik moest iets testen op mijn camera.’

Ze schudde afkeurend haar hoofd. ‘Walgelijk,’ zei ze. ‘Denk je dat ik zo wil zijn?’ Als een stout kind keek ik naar mijn schoenen. Toen werd de vrouw opgeroepen. Terwijl ze wegsnorde, schudde ze nogmaals haar hoofd.

Ik slikte terwijl ik de foto wiste. Ik voelde me piepklein. Walgelijk was inderdaad precies het juiste woord. Na dat moment heb ik het maar bij flauwe filmpjes gehouden.’