Floor (29): ‘Nina en ik gingen vrijwel tegelijkertijd bij hetzelfde pr-bedrijf aan de slag, beiden in een juniorfunctie. We waren bij de meeste belangrijke besprekingen aanwezig, al droegen we inhoudelijk nog niet veel bij. We maakten vooral presentaties met input van de bobo’s. Ik stond naast Nina toen onze leidinggevende Els aan haar vroeg om de volgende dag alles mee te nemen voor de presentatie waar we weken met het hele team aan hadden gewerkt. Ik was niet slecht in mijn werk, maar Nina was beter. Ik haatte dat, vooral omdat ze heel aardig en bescheiden was, en je haar alles gunde. Ook voor deze opdracht had Nina het meeste mogen doen, zij had het veel drukker dan ik.

Lees ook: Anne ging vreemd met de vader van haar oppaskinderen

We werkten die avond samen over. ‘Ga jij maar naar huis,’ zei ik op een gegeven moment. ‘Ik maak het wel af en neem alles mee morgen.’
Ze sputterde even tegen, maar ging toen toch. Ze had kleine oogjes. Ik werkte nog een uurtje door, en verzamelde alles voor de presentatie. Althans, dat dacht ik.

Nina was al op het kantoor van de klant toen ik binnenkwam. Samen legden we alles klaar. Toen ik de usb-stick met de presentatie zelf erop wilde pakken, kon ik hem nergens vinden. Het duurde nog een seconde of dertig voordat ik buikpijn kreeg, en een paar minuten voordat ik besefte dat ik het ding op mijn bureau had laten liggen. Dit was een ramp. De klant kon er elk moment zijn, niemand had een back-up en ons kantoor was dertig kilometer verderop, dus er was geen tijd om de stick te halen.

Els merkte mijn rode, verhitte gezicht niet eens op toen ik het haar zei. Waarschijnlijk was ze daar te woedend voor. Als we op ons eigen kantoor waren geweest, had ze ongetwijfeld geschreeuwd, nu beet ze Nina met haar kaken op elkaar geklemd vooral een heleboel verwijten toe. Inderdaad, Nina, want zij was degene die de opdracht had gekregen om alles mee te nemen. Nu moest de meeting verzet worden.

Waarom ik niets zei? Ik heb het moment wel honderd keer afgespeeld in mijn hoofd. In het begin hield ik mezelf nog voor dat ik er simpelweg geen woord tussen had kunnen krijgen. Maar uiteindelijk moest ik natuurlijk toegeven aan mezelf dat ik het niet wilde zeggen, anders had ik dat op een later moment wel gedaan. Maar ik zou ten opzichte van Nina nog meer dalen op de ladder. Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik op dat ogenblik misschien zelfs wel had ontkend als Nina naar mij had gewezen. Maar dat deed ze niet. Ze bevroor onder zo veel boosheid. Zij liet het zo, en ik heb niet eens sorry gezegd.

De schaamte kwam pas later, en die voel ik nu, drie jaar later, nog steeds als ik eraan denk. Hoe slecht ben je als je iemand anders laat opdraaien voor je eigen fout? Nina liet me vanaf dat moment links liggen en ging uiteindelijk naar een andere afdeling, waar ze – natuurlijk – ook floreerde. Ze is mij inmiddels voorbij. Karma?’

Ook een verhaal over het moment waarop je door de grond kon zakken? Mail het naar magazine@andcmedia.nl