‘Ik schuif aan. Een lange rij staat voor mij. Sommigen in strakgesneden zakelijke outfit op hakken, anderen in hun korte broek met slippers, om het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden. Jassen en riemen worden uitgetrokken, koffers gaan op de lopende band. Traag glijden ze door de veiligheidsscanner. Ik pak mijn mobieltje. Het scherm is donker, geen berichten. Niemand meer die mij nog even een paar lieve woorden stuurt of die belt voor het opstijgen straks. Die ene speciale persoon in mijn leven is er – na zeven jaar samenzijn – uit verdwenen. Ik zucht. Het is warm op de luchthaven in het tropische oord waar ik net een werkopdracht heb afgerond.

Ik reis alleen met handbagage. Als ik aan de beurt ben, leg ik mijn koffer op de band, haal ik mijn laptop en toiletspullen eruit en haal de klip, waarvan ik zeker weet dat hij gaat piepen als ik door de beveiligingspoort loop, uit mijn lange blonde haar. Het valt golvend over mijn schouders. De brede man van de beveiliging lacht naar me. Ik knik vriendelijk en loop door de beveiligingspoort heen. Zonder te piepen kom ik aan de andere kant. Mijn koffer haalt het niet in een keer. Traag wordt hij op het zijspoor gezet en komt hij tot stilstand voor een extra controle.

‘Is deze bagage van u?’ vraagt een beveiliger in het Engels aan mij. Ik knik. Mijn lange blonde haar en mijn Hollandse lengte trekken de aandacht. Licht geergerd kijk ik naar wat ze doen. Drie beveiligers buigen zich vriendelijk en aandachtig over mijn handbagage. Ineens krijg ik het warm, het zweet breekt me uit. Nog voor ik iets heb kunnen zeggen, steekt een van de beveiligers het knalroze staafvormige rubberen ding dat in mijn koffer zit de lucht in. Met zijn drieën kijken ze ernaar, ietwat verward. ‘What’s this?’ Hij drukt op het knopje dat er op zit. Het roze gevaarte begint te trillen. Ik weet niet waar ik kijken moet. Drie dagen geleden was ik jarig. Mijn lieve vriendinnen gaven me een cadeau mee om me op te vrolijken. ‘We zorgen ervoor dat je je niet zo eenzaam zult voelen,’ hadden ze grappend gezegd. Op de dag van mijn verjaardag pakte ik een gigantische vibrator uit. Het roze geval was opgevrolijkt met afbeeldingen van bloemen en vlinders. Een tropische verrassing, stond er op het kaartje met smileys en kussen.

And see more: 'Via een woud van haar zoek ik mijn weg naar genot'

Nog steeds staat de beveiliger met de vibrator in zijn hand. Een groep andere beveiligers en reizigers kijkt toe. Het lijkt een filmscène en dan, ineens heeft hij door wat hij in zijn handen heeft. Verschrikt gooit hij het ding afkeurend in de lucht. Al trillend stuitert mijn vibo twee meter verder, onder de tafel waar net een bejaard stel hun bagage moet laten zien. Ik duik eronder en kan ‘m nog net grijpen. Got it!’

Een beveiliger vraagt ongemakkelijk: ‘Is this yours?’ Nee, van m’n tante, nou goed. ‘Yes, it’s mine,’ zeg ik zonder te knipperen. Ze kijken elkaar aan en gaan godzijdank snel door met wat ze aan het doen waren. Met een rood hoofd stop ik de trillende vibrator in mijn bagage. Tijd om ‘m uit te zetten neem ik niet. Ik gloei en iedereen kijkt me na terwijl ik met een zoemende koffer op een draf richting toiletten loop. Pas achter een gesloten deur druk ik het ding uit. Een tropische verrassing, jaja.’  

Ook een verhaal over het moment waarop je door de grond kon zakken? Mail het naar magazine@andcmedia.nl